W marcu 1968 roku SB znalazła, a może sama podrzuciła na Wydział Humanistyczny UMCS w Lublinie ulotkę zaczynającą się od następującej diagnozy: „Reżym komunistyczny w walce o lepszy dostęp do żłobu rozpada się”. W 1968 roku ta diagnoza była chyba przedwczesna, chociaż rzeczywiście - pewne symptomy rozkładu reżymu dawały się zauważyć już wtedy - choćby w postaci otwartej wojny ówczesnych komunistycznych gangów, do której próbowały one włączyć szersze środowiska społeczne. Wspominam o tym dzisiaj dlatego, że podobne symptomy znowu się pojawiły. Samobójczy strzał wojskowego prokuratora w Poznaniu nie tylko odsłonił jeszcze jeden fragment walki buldogów pod dywanem - a być może też zapoczątkował etap pojawiania się coraz to nowych ofiar katastrofy smoleńskiej. Wprawdzie Stronnictwo Ruskie uchwaliło, żeby do tej sprawy już nie wracać, ale jeśli w tej sprawie jest coś do ukrycia, to mogą pojawić się też ofiary - bo czyż może być lepszy sposób utrzymania tajemnicy niż pozabijanie świadków?

A utrzymanie tajemnicy wydaje się niezbędne dla podtrzymania w istnieniu III Rzeczypospolitej, której jedyną, a w każdym razie najważniejszą racją istnienia jest blokowanie pojawienia się Rzeczypospolitej IV. Jak pamiętamy, termin: „IV Rzeczpospolita”, pojawił się w dyskursie publicznym za sprawą Pawła Śpiewaka, aktualnie dyrektora Żydowskiego Instytutu Historycznego. Dr Śpiewak twierdził, że III Rzeczpospolita wyczerpała już swoje możliwości i w tej sytuacji powinna zostać zastąpiona Rzeczpospolitą IV. Potem tę diagnozę podchwycił Bronisław Wildstein, a wkrótce również i Jarosław Kaczyński z IV Rzeczypospolitej uczynił w 2005 roku przewodni motyw kampanii wyborczej. To właśnie, jak sądzę, zdecydowało o wrogim stosunku do IV RP nie tylko Platformy Obywatelskiej, ale również - michnikowszczyny, nadającej ton tubylczym półinteligentom. Z czasem IV Rzeczpospolita stała się - jak to nazywa prof. Bogusław Wolniewicz - „słowobijem” takim samym, jak za komuny „kontrrewolucja”. Podobnie jak za komuny oskarżenie kogoś o „kontrrewolucyjne” zamiary czy motywacje nie tylko zwalniało od merytorycznej dyskusji z takim oskarżonym, ale w dodatku - dyskwalifikowało go politycznie i moralnie. Obecne praktyki michnikowszczyny są dokładnym odwzorowaniem postępowania stalinowskich protoplastów - do czego dołączyła się jeszcze obawa autorytetów moralnych przed lustracją.

Niezależnie jednak od tego, warto zastanowić się, co hasło zastąpienia III Rzeczypospolitej Rzeczpospolitą IV miałoby oznaczać naprawdę. Zarówno III, jak i IV Rzeczpospolita oznaczają formy polskiej państwowości - tak samo, jak Rzeczpospolita I, II, czy PRL. Niektóre z form polskiej państwowości w ponad tysiącletniej historii Polski miały charakter suwerenny, podczas gdy inne - okupacyjny. Wbrew pozorom wcale nie jest trudno odróżnić jedne od drugich. W przypadku suwerennych form polskiej państwowości ostatnie słowo na temat sposobu funkcjonowania państwa i form życia narodowego należało do Polaków, podczas gdy w przypadku form okupacyjnych - do kogoś innego. Na przykład w I Rzeczypospolitej, przynajmniej do czasów saskich, ostatnie słowo należało do Polaków - ale już w epoce stanisławowskiej - do sąsiadów Polski. Podobnie okupacyjną formą państwowości polskiej było Księstwo Warszawskie, bo ostatnie słowo w sprawie zarówno jego istnienia, jak i form polskiego życia zbiorowego należało do Napoleona. W Królestwie Kongresowym - do każdorazowego Imperatora Wszechrosjii, podobnie jak w PRL - do Biura Politycznego KC KPZR. Suwerenną forma polskiej państwowości była niewątpliwie II Rzeczpospolita - mimo różnych uwarunkowań. PRL - wiadomo; forma okupacyjna. No a Rzeczpospolita III? Czy ona jest suwerenną forma polskiej państwowości, czy kolejną formą okupacyjną?

Żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba sięgnąć do początków, to znaczy - do „okrągłego stołu”, będącego aktem założycielskim III RP. Jedną ze stron tej umowy były tajne służby wojskowe, które na skutek wygranego konfliktu z SB, czego symbolicznym wyrazem było zdymisjonowanie ze wszystkich stanowisk generała Mirosława Milewskiego - w UB chyba od urodzenia - były w drugiej połowie lat 80-tych absolutnym hegemonem na polskiej politycznej scenie. Drugą stroną była „lewica laicka” to znaczy - dawni stalinowcy, którzy z różnych powodów z partią się rozstali, a nawet się jej przeciwstawili, tworząc jeden z nurtów tzw. opozycji demokratycznej (drugi nurt tworzyli tzw. niepodległościowcy, nawiązujący do tradycji II RP i Armii Krajowej). Lewica laicka dokooptowała kilku „pożytecznych idiotów” i osobistości znanych z „postawy służebnej”, wysuwając na fasadę naturszczyka w osobie Lecha Wałęsy, który „bez swojej wiedzy i zgody”... i tak dalej.

Strony tej umowy dokonały swoistego podziału władzy NAD narodem polskim; wojskowa razwiedka, w zamian za uwiarygodnienie jej demokratyczną fasadą, przyznała lewicy laickiej koncesję na uchwycenie zewnętrznych znamion władzy, kontrolowanej nadal przez razwiedkę za pośrednictwem agentury uplasowanej w kluczowych segmentach gospodarki z sektorem finansowym na czele oraz w innych kluczowych segmentach państwa. Dlatego też podjęta w 1992 roku próba ujawnienia tej agentury w strukturach państwa, została natychmiast i brutalnie storpedowana przez koalicję obydwu stron umowy „okrągłego stołu”. Agentura ta - i to nie tylko z okresu PRL, ale w coraz większym stopniu - już z okresu „trasformacji ustrojowej” a więc - żadną lustracją nawet teoretycznie już nie zagrożona - jest najistotniejszym czynnikiem spajającym III Rzeczpospolitą i gwarantującym zachowanie ustalonej w 1989 roku ekonomicznej i politycznej hierarchii. Ta agentura w przeddzień i w trakcie transformacji ustrojowej dokonywała rozmaitych przewerbowań do państw trzecich, ale nie o to w tej chwili chodzi, bo z punktu widzenia oceny III RP jako formy państwowości polskiej ważne jest, że ona również jest formacją okupacyjną - bo demokratyczne procedury służą jedynie do ukrycia dokonanego w roku 1989 podziału władzy NAD narodem polskim przez okupantów tubylczych.

Zatem jeśli już zastępować III RP Rzeczpospolitą IV, to w celu - po pierwsze - przywrócenia narodowi polskiemu suwerenności politycznej, uwalniając go spod władzy tajnych służb, będących według wszelkiego prawdopodobieństwa narzędziem realizowania na gruncie polskim interesów państw trzecich. Po drugie - przywrócenie narodowi polskiemu suwerenności ekonomicznej, poprzez zlikwidowanie ustanowionego w roku 1989 ekonomicznego modelu państwa w postaci tzw. kapitalizmu kompradorskiego - i zastąpienie go zwyczajnym kapitalizmem, w którym o dostępie do rynku i możliwości działania na rynku nie decyduje przynależność do sitwy, której najtwardszym jądrem są tajne służby z komunistycznym rodowodem. Po trzecie - przywrócenie suwerenności państwowej, którą Polska utraciła ratyfikując w 2003 roku traktat akcesyjny i w 2009 roku - traktat lizboński.

Czy rzeczywiście ugrupowania szermujące w 2005 roku i później hasłem budowy IV Rzeczypospolitej miały i mają na myśli takie potrójne przywrócenie suwerenności - śmiem wątpić - ale tylko w takim znaczeniu to hasło ma sens. I właśnie ze względu na ten sens lepiej możemy zrozumieć wrogość, jaką pracujące nad realizacją scenariusza rozbiorowego Stronnictwo Pruskie jak i Stronnictwo Ruskie oraz michnikowszczyna demonstrują do IV Rzeczypospolitej, że aż nazwę tę uczyniły „słowobijem”.