Uuuu, koko koko euro spoko zaczyna przekształcać się w wojnę futbolową, niczym w swoim czasie (ach, któż to pamięta?!) między Hondurasem a Salwadorem. Nawet do dalekiego Meksyku doszły skrzydlate wieści, że do Warszawy wybiera się batalion rosyjskich chuliganów, żeby dać wycisk chuliganom polskim, na których prezydent Komorowski zwalił winę za ostatnie zamieszki. To jest właśnie przykład szkodliwej nadgorliwości pana prezydenta Komorowskiego. Gdyby nie był tak wytresowany w kucaniu przed prezydentem Putinem, to mógłby zwyczajnie powiedzieć, że rosyjskich kibiców zaatakowali pseudokibice polscy. W odwecie Rosjanie musieli przysłać swoich pseudokibiców, bo wysłanie chuliganów zakłócałoby pożądaną w stosunkach polsko-rosyjskich symetrię. Ale słowo - jak to mówią - wylatuje wróblem, a powraca wołem. Skoro prezydentu Bronisławu Komorowskiemu nakazano wspomnieć o chuliganach, to zimnemu rosyjskiemu czekistu Putinu tylko w to graj - zaraz wyśle do Warszawy chuliganów rosyjskich, którzy polskim chuliganom pokażą ruski miesiąc.

„Pamieniali chuligana na Luisa Corvalana; gdzie najti takuju blad’, cztob na Lońku pamieniat’” - pisał anonimowy autor z okazji słynnej wymiany naszego przyjaciela Władimira Bukowskiego na sekretarza generalnego chilijskiej partii komunistycznej Luisa Corvalana za czasów Leonida („Lońki”) Breżniewa, którego Janusz Szpotański pięknie sportretował w postaci Carycy Leonidy. Jeśli o tym wspominam, to nie tylko przez sentyment do czasów młodości („z okruszynami młodości cóż zrobić - rozrzucić ptakom?”), ale żeby przypomnieć, że Rosjanie swoich chuliganów cenią bardziej, niż prezydent Komorowski swoich. Niemieckie gazety na przykład informują, że rosyjscy kibice przyjechali do Warszawy na koszt rosyjskiego rządu. Jeśli to prawda, to chuligani nie tylko przyjadą, ale i wypiją i zakąszą na koszt rządu. Wyobraźmy sobie tylko, że prezydent Komorowski wysyła polskich chuliganów na koszt rządu na jakieś mecze, albo w ogóle, gdzieś za granicę. „Dałaby świekra ruletkę mu!”

Skoro tak, to nic dziwnego, że uczestnik dziwnie osobliwej trzódki posła Palikota, który najwyraźniej musiał się zorientować, że bez certyfikatu od Władimira Władimirowicza Putina nie będzie mógł zostać przywódcą tubylczej lewizny i podlizuje mu się niczym Edward Gierek Leonidu Breżniewu (ja oczywiście wiem, że liczni w naszym nieszczęśliwym kraju czciciele Edwarda Gierka chętnie zapomnieli, iż to właśnie on nakazał wprowadzenie do konstytucji zapisu o odwiecznym sojuszu ze Związkiem Radzieckim - ale ja nie jestem żadnym „konserwatystą”, żebym musiał o takich rzeczach zapominać) - więc uczestnik dziwnie osobliwej trzódki posła Palikota interesuje się, czy premier Tusk „ma jaja”. Gdyby takie zainteresowania objawił pan poseł Biedroń, można by je rozumieć w zupełnie innych kategoriach, ale Wikipedia podaje, że poseł Armand Ryfiński, który tak się interesuje jajami premiera Tuska „mieszka z żoną Alicją i dwójką dzieci”.

Doprawdy, trudno już się połapać w tych wszystkich zboczeniach, bo - jak podaje Stanisław Lem - pomysłowość ludzka jest podobno w tej dziedzinie nieograniczona. W książce „Doskonała próżnia”, zawierającej recenzje z nieistniejacych książek, Lem wspomina, jak to ludzkość stanęła na krawędzi zagłady. Współpracująca z Pentagonem firma, w celu rozładowania eksplozji demograficznej w Trzecim Świecie wymyśliła preparat, który znosił wszelkie przyjemne doznania towarzyszące aktowi seksualnemu. Sam akt był możliwy, ale jako rodzaj ciężkiej pracy. Czy to na skutek sabotażu, czy słynnego błędu pilota, fabryka wyleciała w powietrze, preparat rozpłynął się w atmosferze i ludzkość stanęła na krawędzi zagłady. Jedynie wyjątkowo karny naród japoński zacisnąwszy zęby... i tak dalej - ale trzeba było czymś wypełnić powstałą w rezultacie próżnię kulturową. Miejsce erotyki zajęła tedy gastronomia i zaraz pojawiły się kulturowe stereotypy. Na przykład spożywanie gruszek na klęczkach uchodziło za wyjątkowo nieprzyzwoite, ale natychmiast pojawiła się sekta zboczeńców-klęczycieli, którzy podjęli walkę z homofo... to znaczy pardon - z żadną tak „homofobią”; sodomici w ogóle przestali się liczyć i jeśli ktoś afiszował się z paciakowaniem w popielnik, podlegał straszliwemu ostracyzmowi i nie mógł pokazać się w żadnym towarzystwie na oczy - tylko oczywiście z genuflectiturofobią (ha! Takie słowa są!) - żeby mianowicie podlegała straszliwym represjom.

Ach, dobry Boże! Miałem pisać o czymś zupełnie innym, ale diabeł mnie podkusił, by zajrzeć na onet.pl i tam przeczytałem o jajach premiera Tuska, którymi interesuje się poseł Armand Ryfiński z dziwnie osobliwej trzódki posła Palikota. Tymczasem w Meksyku zbliżają się wybory i w Monterrey, gdzie akurat bawię, od afiszów z wizerunkami kandydatów na Umiłowanych Przywódców, można dostać oczopląsu. Szczególnie rzuca się w oczy niejaki Jezus Hernandez z Partii Instytucjonalno-Rewolucyjnej, który - podobnie zresztą jak wszyscy inni - obiecuje tutejszym suwerenom „bezpieczeństwo bez korupcji”. Podobno Partia Instytucjonalno-Rewolucyjna ma szanse na powrót do władzy, a ściślej - do jej zewnętrznych znamion w postaci korytka. Wygląda na to, że po eksperymentach z demokracją starsi i mądrzejsi z lichwiarskiej międzynarodówki musieli dojść do wniosku, że lepsze jest wrogiem dobrego i nakazali wszystkim tubylczym bezpieczniakom powrócić do sprawdzonych wzorców. Toteż po ulicach, niczym w naszym nieszczęśliwym kraju w stanie wojennym, jeżdżą wojskowe patrole z - jak to się mówi - karabinami gotowymi do strzału, na tle których rosyjscy chuligani wyglądają szalenie poczciwie - chyba, że ktoś zawczasu przygotował im narzędzia, dzięki którym nie tylko spacyfikują tubylczych chuliganów, ale nawet premiera Tuska z jego jajami, którymi tak ekscytują się Umiłowani Przywódcy z dziwnie osobliwej trzódki biłgorajskiego filozofa, co to podkłada się jak może prezydentu Putinu.