Do Irlandii, gdzie wyjechałem na tydzień na zaproszenie tamtejszej Polonii, docierają wprawdzie tylko słabe echa wydarzeń zachodzących w naszym nieszczęśliwym kraju, ale przecież docierają. Najważniejszym wydarzeniem było oczywiście autorskie expose pani premierzycy Ewy Kopacz, o którym krążyły fałszywe pogłoski, jakoby sprokurował je pan Jan Krzysztof Bielecki, wcześniej obstawiający na odcinku ekonomicznym premiera Tuska. Oczywiście w tych fałszywych pogłoskach nie ma ani krzty prawdy, bo gdyby była, to by oznaczało, że pan Jan Krzysztof Bielecki kontynuuje obstawianie na odcinku ekonomicznym - ale już nie premiera Tuska, bo Donald Tusk premierem być już przestał - tylko pani premierzycy Ewy Kopacz. A gdyby pan Jan Krzysztof Bielecki kontynuował obstawianie na odcinku ekonomicznym pani premierzycy Ewy Kopacz, to by znaczyło, że mamy kontynuację i to nie tylko w kwestii obstawiania, ale również, a właściwie nie „również”, tylko przede wszystkim - w kwestii programu ekonomicznego. Trudno bowiem byłoby wymagać od pana Jana Krzysztofa Bieleckiego, żeby swój słuszny program ekonomiczny zmieniał i to w dodatku z dnia na dzień tylko dlatego, że komuś spodobało się na stanowisko premierzycy rządu naszego nieszczęśliwego kraju wysunąć panią Ewę Kopacz. Co było słuszne za premiera Tuska, pozostało takie również za premierzycy - oczywiście o ile prawdą jest, że autorskie expose pani premierzycy powstało z natchnienia pana Jana Krzysztofa.

Ale któż może wiedzieć, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, co jest prawdą, a co nią nie jest? Coraz więcej filozofów naucza, że prawdy w ogóle nie ma, co jest o tyle intrygujące, że skoro tak, to przynajmniej to zdanie musi być prawdziwe, a to znaczy, że jakaś prawda jednak jest - taka, że prawdy nie ma. Czy jednak takie stwierdzenia dadzą się jakoś ze sobą pogodzić? Wszystko to być może; prof. Tadeusz Zieliński, najwybitniejszy europejski znawca antyku w okresie międzywojennym twierdził, że dla umysłu filozoficznie wyrobionego możliwe jest pogodzenie nawet monoteizmu z politeizmem, a skoro tak, to dlaczego pogodzenie konstatacji, że prawdy nie ma ze stwierdzeniem, że prawda jednak jest, miałoby przekraczać możliwości umysłu ludzkiego?

Możliwości umysłu ludzkiego wydają się nieograniczone zwłaszcza w sytuacji, gdy pojawiają się tzw. „granty”, za poczciwych czasów sarmackich nazywane „jurgieltem”. Takie „granty” nie pojawiają się bezinteresownie. Z reguły ukrywa się za nim jakiś interes polityczny, a wiadomo, choćby z powieści „Gubernator” autorstwa Roberta Penn Warrena, że jak człowiek politykuje, to jego sumienie także. Dzisiaj wokół sumienia narasta coraz więcej wątpliwości; nie wiadomo, czy ludzie je jeszcze mają, czy już nie, ale skoro nawet sumienie może politykować, to dlaczego od politykowania miałby zostać wyłączony ludzki umysł? Nie ma żadnego powodu, by takie wyłączenie nastąpiło, a jeśli nawet obserwując naszych Umiłowanych Przywódców odnosimy takie wrażenie, to tylko z powodu niezwykle niskiej jakości politykowania, jakie oni uprawiają. Jednak nie powinniśmy wyciągać z tego zbyt daleko idących wniosków, a zwłaszcza - że z politykowania może być wyłączony ludzki umysł. On też politykuje, jakże by inaczej, chociaż oczywiście z uwzględnieniem zasady, że wedle stawu grobla, to znaczy - według swoich możliwości. A możliwości te, jak wiadomo, nie zostały podzielone między ludzi równo i o ile u jednych dostrzegamy je bez trudu, to u innych znacznie łatwiej dostrzegamy inne zalety.

Ale dosyć już o tym, bo przecież chciałem o wydarzeniach, których zaledwie tylko echa docierają z naszego nieszczęśliwego kraju do Irlandii, niemniej jednak docierają. O ile tedy kwestia autorstwa wiekopomnego expose pani premierzycy Ewy Kopacz nadal stanowi zagadkę i nawet obrasta mitem, to inne, równie wiekopomne wydarzenie nie budzi najmniejszych wątpliwości. Mam oczywiście na myśli uścisk dłoni pana prezesa Jarosława Kaczyńskiego i Donalda Tuska. Czyż nie oznacza on pojednania między obozem płomiennych dzierżawców monopolu na patriotyzm z obozem zdrady i zaprzaństwa? Wszystko na to wskazuje, bo czyż w przeciwnym razie pan prezes Jarosław Kaczyński podałby Donaldu Tusku są prawą dłoń? Na pewno nie; już prędzej podałby mu nogę, którą Lech Wałęsa, nasz Kukuniek, w swoim czasie pragnął podać Aleksandrowi Kwaśniewskiemu - ale przecież takiej propozycji nie było. Przeciwnie - cała Polska widziała uścisk obydwu dłoni, więc niepodobna wykluczyć, by ta ostentacja była pozbawiona intencji pedagogicznych. Skoro pan prezes ściska dłoń Donaldu Tusku, to znaczy, że zarówno Donald Tusk, jak i cały obóz zdrady i zaprzaństwa schodzi z linii strzału, bo teraz strzelamy do całkiem innego, nowego celu.

I rzeczywiście - „Rzeczpospolita” ogłosiła drukiem rewelację, jakoby Januszem Korwin-Mikke „zainteresowane” były „środowiska prokremlowskie”. Konkretnie chodziło o zaproszenie na konferencję w Jałcie, jakie Korwinowi miał „przekazać” pan Mateusz Piskorski. Ten wszelako z zaproszenia nie skorzystał, bo nie miał czasu, a poza tym były tam „niepoważne osoby”. Jakie to „niepoważne osoby” - tego ma się rozumieć nie wiem, ale mam nadzieję, że nie jest to pan red. Konrad Rękas, który właśnie w niezależnych mediach głównego nurtu zaczął być tytułowany „doktorem”. Ale chociaż JK-M z zaproszenia do Jałty nie skorzystał, to przecież sam fakt, że „środowiska prokremlowskie” się nim „interesują”, podobnie jak „Watykan” interesował się feldkuratem Ottonem Katzem, wystarczy, by go zatwierdzić w charakterze ruskiego agenta.

Ponieważ na obecnym etapie jest rozkaz, by wszyscy ludzie miłujący pokój zostali agentami amerykańskimi, a przynajmniej izraelskimi i na przykład portal „Fronda” anonsuje, iż Izrael werbuje agentów do Mosadu, to już samo podejrzenie o zainteresowanie ze strony „środowisk prokremlowskich” każdego dyskwalifikuje. To znaczy - nie każdego, tylko tego, który nie należy do ugrupowań zatwierdzonych. Bo ugrupowania zatwierdzone mogą spokojnie kolaborować nawet ze Stronnictwem Ruskim, nie mówiąc już o Stronnictwie Pruskim, czy zwłaszcza - gwałtownie reaktywowanym Stronnictwie Amerykańsko-Żydowskim - i nie tracić reputacji płomiennych dzierżawców monopolu na patriotyzm. Dlatego również Ministerstwo Obrony Narodowej ogłosiło zamiar „zagospodarowania młodzieży dla obronności kraju”. Cóż innego ma zrobić w sytuacji, gdy mimo proklamowania świętej wojny z „faszyzmem”, coraz więcej młodych ludzi nie tylko wierzga przeciwko ościeniowi, ale nawet coraz częściej wspomina o potrzebie wysadzenia w powietrze „układu okrągłego stołu”?