Ostatnio trochę oddaliłem się od głównego nurtu nauk politycznych w naszym nieszczęśliwym kraju, więc nie wiem, z czego ambitni politologowie obecnie się doktoryzują i habilitują. Czy podobnie jak kiedyś, to znaczy – za pierwszej komuny – z drobiazgowego wnikania w subtelne różnice między przodkiem, a tyłkiem, czy ze smakowitych opisów „budowy cudnej tronu monarszego – jego poręczy słodkich i nóg sprawiedliwych”, czy też ich uwagę zaprzątają jakieś inne zagadnienia. Tak nawiasem mówiąc uważam, że ta cała politologia, to obecnie – excusez le mot – kupa gówna. Jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się czegoś konkretnego o mechanizmach polityki, to zalecałbym mu, by zamiast marnować czas na lekturę wypocin politologów, którzy w naszym nieszczęśliwym kraju zdegradowali się - jak zresztą wszystko – do funkcji prostackich agitatorów - przeczytali chociaż dwie powieści: pierwszą – autorstwa Roberta Penn Warrena „Gubernator” i drugą, autorstwa Juliusza Kadena-Bandrowskiego „Mateusz Bigda”. Z obydwu tych powieści o mechanizmach polityki można dowiedzieć się znacznie więcej, niż z prac politologów, którzy w dodatku przeważnie nie mają ani krzty talentu literackiego, podczas gdy autorzy obydwu wspomnianych powieści piszą w sposób fascynujący, dzięki czemu można z pożytecznym połączyć piękne.

Ale chociaż, jak wspomniałem, oddaliłem się nieco od głównego nurtu, to przecież nic nie szkodzi, bym spróbował przedstawić ewolucję zasady, która za pierwszej komuny stanowiła fundament polityki wszystkich krajów socjalistycznych. Chodzi mi oczywiście o zasadę jednolitej władzy państwowej. Już w konstytucji Związku Sowieckiego, na której wzorowane były konstytucje krajów „demokracji ludowej”, zaprezentowane były rozmaite organy władzy; jedne należały do władz ustawodawczych, inne – do wykonawczych, jeszcze inne – do sądowniczych – ale wiadomo było, że spoiwem ich wszystkich była partia i czekiści. Przy pomocy tych dwóch pasów transmisyjnych stalowa wola Ojca Narodów docierała do każdego stanowiska pracy, to znaczy – do każdego organu państwowego w najdalszym zakątku Imperium. Właśnie dzięki temu możliwe były fenomeny w rodzaju „myślenia po nowemu”, nakazanego w ramach „pieriestrojki” przez sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Sowieckiego Sojuza, Michała Gorbaczowa. Ten rozkaz zaczął obowiązywać dosłownie z dnia na dzień; jeszcze poprzedniego wieczora wszyscy myśleli po staremu, ale od rana – już po nowemu. Bez wspomnianej transmisji trudno nawet wyobrazić sobie podobne metamorfozy intelektualne, natomiast kiedy weźmiemy wspomnianą transmisję pod uwagę, wszystko staje się nie tylko jasne, ale i oczywiste.

Podobnie było i w naszym nieszczęśliwym kraju; organów władzy o różnym przeznaczeniu był cały legion, ale widać było, zwłaszcza w momentach zwrotnych, że wszystkie one ćwierkają z tego samego klucza. Ten mechanizm ktoś musiał oczywiście każdego dnia nakręcać i w ten oto sposób, zgodnie z zasadami wnioskowania indukcyjnego, można było, krok po kroku, dojść aż do punktu ciężkości władzy, który w naszym nieszczęśliwym kraju, jak przesunął się w roku 1980 w stronę bezpieki, tak już tam pozostał aż do dnia dzisiejszego.

Proklamowanie w roku 1989 sławnej transformacji ustrojowej miało polegać m.in. na zerwaniu z zasadą jednolitej władzy państwowej i proklamowaniu pluralizmu. Pluralizm oznacza, że jednocześnie rozkwita sto kwiatów, każdy o niepowtarzalnym, osobliwym kształcie i kolorze. I rzeczywiście; organów władzy publicznej narobiło się u nas mnóstwo i nie ma roku, żeby nie pojawiały się jakieś nowe – ale chociaż różnią się one między sobą zarówno kształtem, jak i kolorami, to cóż z tego, skoro każdy z nich wydziela znajomy odór bezpieki? Jak wiadomo, mamy w naszym nieszczęśliwym kraju co najmniej trzy władze, a może nawet cztery: ustawodawczą, w postaci Sejmu i Senatu, wykonawczą – w postaci rządu oraz pana prezydenta, sądowniczą w postaci sądów i trybunałów, no i czwartą, w postaci niezależnych mediów głównego nurtu. Gdybyśmy jednak spróbowali poszukać wspólnego mianownika w tej mnogości władz, to nawet poszukując po omacku natychmiast natkniemy się na bezpiekę i to w każdym przypadku. 4 czerwca 1992 roku okazało się na przykład, że ponad 60 posłów, senatorów i ministrów, to konfidenci SB – a przecież nie ujawniono ani tych konfidentów SB, którzy zostali przejęci przez Urząd Ochrony Państwa, ani żadnego konfidenta Wojskowych Służb Informacyjnych.

Cóż w tej sytuacji musi dziać się teraz, kiedy w naszym nieszczęśliwym kraju oficjalnie działa aż siedem tajnych służb, mających prawo prowadzenia działalności operacyjnej, więc wykorzystujących agenturę? Myślę, że parlamentarzystów, którzy NIE SĄ niczyimi agentami, można policzyć na palcach tym bardziej, że również bezpieki obcych państw poważnych hulają u nas niczym tornado. Podobnie jest w rządzie, a jeśli chodzi o pana prezydenta, to dotychczas tylko prezydent Lech Kaczyński nie był podejrzewany o agenturalność. Jeśli chodzi o media, zwłaszcza te niezależne, głównego nurtu, to szkoda każdego słowa. Niektóre z nich zostały wręcz utworzone przez bezpiekę i naszpikowane agentami, niczym wielkanocne baby rodzynkami. No a władza sądownicza? Jak wiadomo, jest ona „niezawisła” - ale za pierwszej komuny też się przecież tak mówiło. Jednak gdy przychodziło co do czego, to i niezawisłe sądy stawały się stuprocentowo przewidywalne.

No a teraz? No a teraz mamy znakomity przykład niezawisłego sądu w Katowicach, który w składzie: pani Agata Stankiewicz-Rataj (przewodnicząca), pani Anna Bogaczyk-Żyłka i pani Izabella Knych, odrzucił protest wyborczy z powodu zagadkowego zniknięcia 130 tysięcy głosów. Pan Marian Krzysztof Zawała, rzecznik niezawisłego sądu w Katowicach wyjaśnił, że to dlatego, iż wnioskodawczyni, pani Dorota Stańczyk nie udowodniła swoich twierdzeń. Na pewno tak było – ale mogło tak być m.in. dlatego, że niezawisły sąd odrzucił wszystkie jej wnioski dowodowe w liczbie ośmiu. W ten sposób mógł odrzucić protest wyborczy z czystym, jak to się mówi, sumieniem. No dobrze; sumienie - sumieniem – chociaż powinniśmy pamiętać o spostrzeżeniu gubernatora Willy’ego Starka, bohatera powieści „Gubernator”, że jak człowiek politykuje, to jego sumienie też. Dlaczego jednak sumienie niezawisłego sądu mogło politykować akurat w tym kierunku, a nie w – dajmy na to – odwrotnym? Aaaa - tu właśnie może kryć się poszlaka wskazująca na ślad wiadomego pasa transmisyjnego; skoro padł rozkaz – a przecież każdy słyszał, jak padł – że z wyborami wszystko było w jak najlepszym porządku, to musi być w porządku – również w niezawisłych sądach. To jednak wskazywałoby, że zasada jednolitej władzy państwowej, mimo sławnej transformacji ustrojowej, nadal w naszym nieszczęśliwym kraju obowiązuje. Quod erat demonstrandum.