Szanowni Państwo!

W niedzielę zakończyły się wybory samorządowe i wygląda na to, że w związku z tym przybył nowy wątek politycznej wojny, jaka przewala się przez nasz nieszczęśliwy kraj. Chodzi oczywiście o różnice zdań, co do tego, kto te wybory wygrał, a kto przegrał. W telewizji rządowej wybory samorządowe wygrało Prawo i Sprawiedliwość, podczas gdy w telewizjach nierządnych – nie wygrało. Kto zatem wygrał, a kto nie wygrał? Pojawia się mnóstwo możliwości sposród których na czoło wybijają się dwie: albo wszyscy wygrali, albo wszyscy przegrali. Wybór którejś z możliwości zależy od tego, czy wybierający jest pesymistą, czy optymistą. Jak wiadomo, pesymista mówi: już gorzej być nie może – podczas gdy optymista pogodnie stwierdza: może, może! Trzeba nam bowiem pamiętać, że pierwszą ofiarą każdej wojny jest prawda, zwłaszcza wojny politycznej, która przewala się przez nasz nieszczęśliwy kraj.

Czy z tą wojną ma jakiś związek gospodarska wizyta, jaką przed kilkoma dniami złożyła w Polsce Nasza Złota Pani z Berlina? Chyba tak, zwłaszcza, gdy pamiętamy, że poprzednia gospodarska wizyta miała miejsce 7 lutego ubiegłego roku. Kiedy okazało się, że przygotowywany w Warszawie Ciamajdan spalił na panewce, Nasza Złota Pani przyjechała, by rozejrzeć się w sytuacji i zastanowić się, co tu robić dalej. No i w niecały miesiąc później wszystkie organizacje broniące praw człowieka wystąpiły z apelem do Komisji Europejskiej, by zrobiła z Polską porządek, bo poziom ochrony praw człowieka w naszym kraju urąga wszelkim standardom. Stojącym na czele Komisji Europejskiej niemieckim owczarkom nie trzeba było tego dwa razy powtarzać, więc polityczna wojna w Polsce zaczęła się odtąd toczyć nie tyle o demokrację, co o praworządność, a na pierwszą linię frontu, w charakterze mięsa armatniego, zostali rzuceni niezawiśli sędziowie. Ostatnio Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu surowo przykazał Polsce, by sędziowie, którzy na podstawie nowych ustaw sądowych zostali przeniesieni w stan spoczynku, wrócili do pracy w Sądzie Najwyższym – no i wrócili. Nie tylko wrócili, ale w dodatku odmówili zwrócenia odpraw, jakie dostali w związku z przejściem w stan spoczynku. Jestem pewien, że kiedy ponownie będą udawali się w stan spoczynku, to poproszą o te odprawy i je dostaną, bo przecież ustawa stanowi, że sędziemu przenoszonemu w stan spoczynku odprawa należy się, jak psu buda. Ciekawe, co Nasza Złota Pani postanowi tym razem – bo że coś postanowi, to rzecz pewna – tym bardziej, że wcale bym się nie zdziwił, gdyby tubylczym folksdojczom przekazała instrukcje, na jakim odcinku teraz atakować i jaką propagandę uprawiać.

Tymczasem wielkimi krokami zbliża się stuletnia rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości. Będzie ona obchodzona z niebywałym przytupem, chociaż nie wszędzie, bo na przykład we Wrocławiu i Gdańsku marsze niepodległości zostały zakazane. Wydaje mi się, że Nasza Złota Pani może być z tego zadowolona, chociaż oczywiście na razie nie trzeba o tym głośno mówić, tylko w ukryciu zacierać ręce z radości, że sytuacja na odcinku odzyskania „ziem utraconych” rozwija się zgodnie z planem. W Warszawie, gdzie do dzisiaj zakazu jeszcze nie było Marsz Niepodległości właśnie też został zakazany. Jak tak dalej pójdzie, to w Gdańsku i Wrocławiu już wkrótce będzie obchodzona rocznica urodzin Hitlera. No, a w Warszawie co? Stanisław Cat-Mackiewicz nazywał Warszawę małym żydowskim miasteczkiem na niemieckim pograniczu, więc pewnie też jakiś patron się znajdzie. Policja poszła na zwolnienia lekarskie, więc pewnie już skądś się dowiedzieli, że mają zniknąć z ulic. Najwyraźniej szykuje się nowy Ciamajdan, bo kiedyż będzie lepszy moment na podporządkowanie Polski sąsiadom, jak nie w setną rocznicę odzyskania niepodległości? Pani prezydent w ostatnim czasie przeżywała rozmaite zgryzoty, więc nic dziwnego, że skwapliwie skorzystała z okazji zademonstrowania gorliwości w nadziei, że Nasza Złota Pani ją zauważy i w razie czego wyciągnie z kłopotów Mocną Ręką tak, jak w swoim czasie wyciągnęła Donalda Tuska, a nawet zrobiła z niego przywódcę całej Europy. A skoro już – poza tymi wyjątkami - setną rocznicę odzyskania niepodległości będziemy obchodzili z tak wielkim przytupem, to warto postawić pytanie, jak z tą niepodległością jest dzisiaj? Niepodległość oznacza, że państwo nie podlega żadnemu innemu państwu, tylko samo się rządzi, to znaczy – samo ustanawia własne prawa. Postanowienie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o „zawieszeniu” polskiej ustawy o Sądzie Najwyższym pokazuje, że przynajmniej w tym zakresie Polska podlega innemu państwu – bo Europejski Trybunał jest organem władzy sądowniczej państwa, które nazywa się Unią Europejską. Polska stała się częścią składową tej Unii Europejskiej w następstwie ratyfikacji traktatu akcesyjnego w roku 2004, za którą opowiedział się zarówno obóz płomiennych dzierżawców monopolu na patriotyzm, jak i obóz zdrady i zaprzaństwa. Podobnie obydwa obozy opowiedziały się za ratyfikacją traktatu lizbońskiego w roku 2009, w następstwie którego zdecydowana większość uchwalanego w Polsce prawa stanowią dyrektywy Komisji Europejskiej, które Umiłowani Przywódcy w Sejmie redagują własnymi słowami. Wygląda na to, że wprawdzie niepodległości jest coraz mniej, za to uroczystości niepodległościowych coraz więcej, więc można się pocieszać, że bilans wychodzi na zero.