W zapomnianej już dzisiaj piosence o wampirze i honorowym krwiodawcy, Maciej Zembaty śpiewał: „Jak pijawka, w zgięcie łokciowe, potem w szyjkę, cały w drgawkach: ach, wyssać choćby jedną krwinkę! Mała dawka – a kiedy rzecz dobiegnie końca, ma ofiara będzie trochę bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca”. Jak widzimy, posłużył się w tej części fragmentem wiersza Marii Pawlikowskiej -Jasnorzewskiej „Pocałunki”, Kiedyś wiersz ten śpiewała Ewa Demarczyk, a teraz śpiewa go jakaś szansonistka o wulgarnym głosie. Takie czasy. Wracając do Macieja Zembatego i jego piosenki, to jej finał był zaskakujący: wampir wpił się w swoją ofiarę i doznał niemałego zaskoczenia: „Jak pijawka, w zgięcie łokciowe, potem w szyjkę, męczy czkawka, ostatnim ciągnę już wysiłkiem. Końska dawka, krew już uderza mi do głowy... To krwiodawca i to w dodatku – honorowy!”

Jak widzimy, zakończenie piosenki jest pogodne; w konfrontacji z honorowym krwiodawcą wampiryzm nie ma szans. Ale piosenka swoją drogą, a tak zwane życie – swoją. W życiu może być odwrotnie. Wiem, co mówię, bo – jak wiadomo – doświadczyłem na własnej skórze działania przemysłu molestowania, który może uchodzić za zaawansowaną cywilizacyjnie odmianę wampiryzmu. Zaawansowaną – bo pojedynczy osobnik nic by tu nie wskórał. Konieczna jest organizacja, skupiająca zarówno ofiary molestowania, wszystko jedno; prawdziwe, czy nie, wokół których skupia się grono propagandzistów nie tylko prezentujących krzywdy ofiar, ale często, w razie gwałtownej potrzeby, również „dodających dramatyzmu”, a wreszcie – prawnicy, co to „nigdy nie oszaleją”; zarówno tak zwani free-lancerzy, jak i zatrudnieni na posadach, a konkretnie – w niezawisłych sądach. W konfrontacji z taką organizacją honorowy krwiodawca nie ma najmniejszych szans, zwłaszcza w sytuacji, gdy uczestniczący w przemyśla molestowania niezawiśli sędziowie mają skłonność do ulegania odruchom solidarności „siostrzanej”. Wtedy zaciągnięta przed ich oblicze „męska szowinistyczna świnia” nie tylko zostaje wyszlamowana do ostatniej krwinki, ale w dodatku jeszcze przez dobre panie moralizowana w ramach tak zwanej „prewencji ogólnej”, która polega na dostarczeniu ludowi pracującemu wymownych przykładów.

No i właśnie doświadczyłem kolejnego szlamowania ze strony przedsiębiorstwa przemysłu molestowania – tym razem pod pretekstem naruszenia faszystowskiej regulacji w postaci ustawy o ochronie danych osobowych. Jak wiadomo, ustanawia ona zasadę, że jeśli jeden człowiek chce powiedzieć coś drugiemu człowiekowi, to musi poprosić o pozwolenie trzeciego człowieka i to nie byle jakiego, tylko osobiście, albo materialnie zainteresowanego. Niezawisłe sądy, jak wiadomo, „ustawom” polegają, wszystko jedno, czy one są norymberskie, czy też jakieś inne, więc w tej sytuacji nie możemy się dziwić, że zarówno faszyzm, jak i komunizm a także inne, nieznane jeszcze odmiany socjalizmu, z którymi się jeszcze zetkniemy, pławią się w aurze praworządności – oczywiście dopóki ta czy ina postać się nie skompromituje. Wtedy jednak wszyscy poprzednio zaangażowani, otrzepują rączki, klapy i togi, a wszystko zaczyna się od nowa.

W moim przypadku początek szlamowania dokonał się na wniosek drogiego mecenasa, który w tym celu już po raz drugi uruchomił komornika sądowego, dlaczegoś akurat ze sławnego Wołomina. Najpierw zablokował mi konta bankowe, a obecnie je szlamuje. Nie wiem dokładnie, na jakiej sumie się skończy, bo koszty rosną, licznik bije, jako że sprawiedliwości musi stać się zadość. Tymczasem w kolejce czeka jeszcze nasze socjalistyczne państwo, które zamierza wyszlamować mnie na początek na prawie 13 tysięcy złotych – a potem się zobaczy. Gdybym przynajmniej był honorowym krwiodawcą, ale – jak mówił pan Ignacy Rzecki z „Lalki” - „gdzie tam marzyć o tem!”, wiec tylko patrzeć, jak stanę się coraz bledszy, trochę śpiący, trochę bardziej milczący - jak to ofiara przemysłu molestowania.