Wszystkie problemy zblakły w świetle zbliżającego się szczytu Unii Europejskiej, jaki ma się odbyć w dniach 21-22 czerwca. Wprawdzie lekarze strajkują jakby nigdy nic, ale zainteresowanie służbą zdrowia i jej problemami nie wytrzymuje w mediach konkurencji z emocjami narastającymi w miarę zbliżania się szczytu.

Widać pełną mobilizację agentury i jurgieltników, którzy już rozpoczęli szczytowanie. Oczywiście wszyscy uczestnicy szczytu pragną gorąco, by zakończył się on sukcesem, co wróży mu jak najgorzej, ponieważ ten sukces każdy wyobraża sobie inaczej. Niemcy na przykład wyobrażają sobie, że wszystkie kraje członkowskie nie tylko zgodzą się na konstytucję, ale jeszcze tego samego dnia ją ratyfikują.

Znowu Anglicy liczą na sukces w postaci uwolnienia Wlk. Brytanii od obowiązku poddania się wspólnym ustaleniom w zakresie bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości. Polska natomiast upatrywałaby sukces szczytu w postaci odejścia od przewidzianego w konstytucji UE systemu podwójnej większości na rzecz tzw. systemu pierwiastkowego.

Jak wiadomo, mechanizm podejmowania decyzji w UE jest szalenie skomplikowany, a komplikacji tych przybywa w miarę przybywania kwestii w których zasada jednomyślności jest zastąpiona zasadą większościową. Jak wiadomo, socjalizm bohatersko walczy z problemami nie znanymi w żadnym innym ustroju, toteż sposób liczenia głosów w UE spędza sen z oczu politykom, zaś biurokratów przyprawia o łzawą nerwicę serca gorejącego.

W Nicei na przykład każdemu krajowi przydzielono odpowiednią liczbę głosów, zaś większość kwalifikowaną ustalono na 75% głosów. Jednak lepsze jest wrogiem dobrego i w traktacie konstytucyjnym zapisano zasadę podwójnej większości, to znaczy, że każde państwo ma jeden głos, zaś większość kwalifikowana wymaga, by za decyzją opowiedziało się co najmniej 15 państw, które jednocześnie reprezentują 65% ogółu mieszkańców Unii.

Ta propozycja wzbudziła sprzeciw Polski, która ustami premiera Kaczyńskiego zaproponowała system pierwiastkowy. Polega on na tym, że z liczby ludności poszczególnych państw wyciąga się pierwiastek kwadratowy.

Np. Niemcy miałyby w związku z tym 9 głosów, Francja, Wlk. Brytania i Włochy po 7, Polska 6 – i tak dalej. Decyzje Rady Unii Europejskiej podejmowane byłyby kwalifikowaną większością ponad połowy krajów, tj. 14 spośród 27, mających jednocześnie 62% liczby głosów.

Wysunięcie tej propozycji było włożeniem kija w mrowisko. Niemcy nie kryją rozgoryczenia, zaś do Warszawy przyjechał francuski prezydent Mikołaj Sarkozy. W wywiadzie dla „Gazety Wyborczej”, po obowiązkowych libacjach ku czci Adama Michnika i komplementach pod adresem Polski, prezydent Sarkozy odrzucił możliwość przyjęcia systemu pierwiastkowego, ale po rozmowie z premierem Kaczyńskim dawał wyraz nadziei na osiągnięcie „kompromisu”, chociaż podkreślał też, że Polska, jako „wielki kraj”, powinna kierować się poczuciem odpowiedzialności.

W tym zamieszaniu mało kto zwraca uwagę, że przy systemie pierwiastkowym Polskę też można przegłosować, może tylko trochę trudniej, niż przy systemie podwójnej większości. Eurosceptycy traktują zatem propozycje rządu, a zwłaszcza propagandową jej oprawę („umrzeć za pierwiastek”), za rodzaj listka figowego, zerwanego z tej figi, którą koalicja rządowa pokazuje przeciwnikom ratyfikacji konstytucji UE.

Żadnych wątpliwości nie ma tylko LiD, który pod przewodnictwem Aleksandra Kwaśniewskiego, jako niesłychane zuchwalstwo wobec starszych braci w Unii, zdecydowanie odrzuca wszelkie próby kwestionowania systemu podwójnej większości i całej konstytucji. Już tam Niemcy będą wiedzieli, na którego konia stawiać w najbliższych polskich wyborach i kto powinien je wygrać.

Z jednej zatem strony pojawiają się coraz bardziej poważne, a nawet alarmujące ostrzeżenia o „izolacji” w jaką z powodu pierwiastka kwadratowego nieuchronnie popada Polska, chociaż prezydent Kaczyński odbył niezwykle interesującą rozmowę z czeskim prezydentem Wacławem Klausem, który nie zadaje sobie trudu ukrywania swego eurosceptycyzmu, a zwłaszcza niechęci wobec konstytucji UE.

Czy to przypadek, czy też rezultat rozmów obydwu prezydentów z prezydentem Bushem na temat tarczy antyrakietowej? Tej drugiej możliwości wykluczyć nie można tym bardziej, że w wywiadzie dla „Wyborczej” prezydent Sarkozy z naciskiem podkreślał, że „nigdy” nie wypowiedział ani słowa krytyki pod adresem Polski z powodu jej skłonności proamerykańskich.

Z drugiej strony nawet stacja TVN, którą nieodmiennie podejrzewam o razwiedkową proweniencję i dyspozycyjność, doniosła o rugach pruskich na Mazurach i w Trójmieście, gdzie dawni niemieccy właściciele odzyskali tytuły własności, a polscy posiadacze zostali odesłani z kwitkiem, i to przez polski Sąd Najwyższy.

Mógłbym z satysfakcją powiedzieć – „a nie mówiłem?” – bo rzeczywiście, jeszcze przed referendum w sprawie Anschlußu ostrzegałem, że tak się to skończy, a przecież nic się jeszcze nie kończy, tylko dopiero zaczyna.