„A kiedy znajdziesz się za drutem, opuści troska cię i smutek i radość w sercu twym zagości, żeś do królestwa wszedł wolności” pisał w proroczym natchnieniu Janusz Szpotański w „Towarzyszu Szmaciaku”, dodając, że „Szmaciaki nie dla przyjemności łamią ci żebra, duszą grdykę, ale dlatego, że ich biznes ma taką dziwną specyfikę”. A właśnie Siły Wyższe, nadzorujące dyskretnie domestykujące się gwałtownie europejskie narody, otrzymały prawdziwy dar losu w postaci zamachu dokonanego przez Andrzeja Behringa Breivika w Norwegii. Zamachowiec został uznany za „chrześcijańskiego fundamentalistę”, z czego można wydestylować informację, jaki rozkaz rzuciła bezpieczniacka międzynarodówka i kogo teraz będzie chłostać surowa ręka sprawiedliwości ludowej. Bo kogoś wychłostać przecież musi, zwłaszcza, gdy szerzący się z szybkością płomienia w całym Zachodzie kryzys mógłby obrócić tak zwany gniew ludu przeciwko finansowym grandziarzom, którzy wraz z plutokratyczną wierchuszką europejskich socjalistów, są przecież niewątpliwymi sprawcami całego zamieszania.

Typowym reprezentantem tego środowiska jest niedoszły socjalistyczny kandydat na prezydenta Francji, lubieżnik Dominik Strauss-Kahn, ciągnięty za uszy w górę przez swoją „nieprawdopodobnie bogatą” - jak z obfitości serca ekscytują się „Wysokie Obcasy” - żydowską żonę Annę Sinclair, wnuczkę Paula Rosenberga, a córkę Józefa Schwartza, który zmienił sobie nazwisko na „Sinclair” tuż przed ślubem z Michaliną Rosenbergówną. Przypominam te parantele („Oto rodowód jest rodziny żony Wuera - Wuerzyny”), bo ostatnio pełnomocnik spółki „Agora” podczas procesu z panem Rymkiewiczem wykazywał wielkie zainteresowanie poprzednimi nazwiskami. Domyślam się tedy, że na tym etapie, to znaczy - na etapie „odzyskiwania mienia żydowskiego w Europie Środkowej”, już ich wstydliwie nie ukrywamy, tylko sobie je przypominamy i się nimi afiszujemy.

No i pierwsze rezultaty bezpieczniackiego rozkazu już są. Oto sejmowa komisja kultury, w serdecznej trosce o wolność słowa, no i oczywiście - w służbie bezpieczeństwa - z inicjatywy zasłużonej posłanki Śledzińskiej-Katarasińskiej, co to „samego jeszcze znała Stalina”, nakazała uwolnić Jasną Górę od przemocy. Pretekstem stał się incydent z udziałem dziennikarzy telewizji „Polsat”. Tymczasem na mieście krążą fałszywe pogłoski, że w utajnionym na skutek zmasakrowania przez TK noweli przygotowanej przez prezydenta Kaczyńskiego aneksie do ustawy o rozwiązaniu WSI, znajdują się informacje nie tylko o „Stokrotce”, ale również - o 49 pozostałych agentach bezpieki ulokowanych również w mediach. Nieomylny to znak, że zawsze może znaleźć się jakiś przebrany za dziennikarza l’agent-provocateur, który na obstalunek wrażenie „przemocy” wywoła, gdzie tylko będzie trzeba.

A któż usunie „przemoc” z Jasnej Góry sprawniej, niż towarzysze z bezpieczeństwa? Jasne, że nikt nie zrobi tego lepiej od nich, z czego jednak wynika konieczność nadania im uprawnień do decydowania, czy to, co się tam będzie działo, to tylko uzasadniony „protest przeciwko zawłaszczaniu przestrzeni publicznej przez Kościół” - jak w przypadku łódzkiego przebierańca, który, podrygując i podskakując, w kostiumie motyla usiłował dołączyć do procesji Bożego Ciała, czy też - gdyby ktoś takiego przebierańca próbował z jasnogórskiego sanktuarium usunąć - już karygodna „przemoc”. Widać wyraźnie, że poprzez egzekwowanie „tolerancji” można uzyskać jeszcze lepsze rezultaty, niż za pomocą otwartego terroru - chociaż oczywiście obecność towarzyszy z bezpieczeństwa i w jednym i w drugim przypadku okazuje się niezbędna. Kontynuacja jest większa, niż nam się wydaje, bo przecież nawet i pan redaktor Adam Michnik rozprawia się z przeciwnikami za pomocą sądów - jak jego brat Stefan.

Tymczasem dzisiaj zostanie opublikowany raport komisji min. Millera, chociaż nie został jeszcze przetłumaczony, ani na język angielski, ani na rosyjski. Po co powtórnie tłumaczyć go na rosyjski - tego niepodobna pojąć, ale mniejsza z tym, bo najwyraźniej Siły Wyższe uznały, że dalsza zwłoka z publikacją może zaszkodzić wizerunkowi Umiłowanego Przywódcy premiera Tuska - bo nawet i Salon dawał sygnały pogłębiającego się dysonansu poznawczego w sytuacji, gdy swoją Białą Księgę przedstawił poseł Macierewicz, a swój raport - Najwyższa Izba Kontroli. Rzeczywiście - oficerowie frontu ideologicznego znaleźli się w szalenie trudnym położeniu: „Już drugi raz zawodzi góra. Gdy krzyk się robi, dają nura! A ty się tutaj gimnastykuj z masami sam na sam na styku!” Wszelako publikacja ma być niepełna w myśl zasady nomina sunt odiosa, co się wykłada, że bez nazwisk. Najwyraźniej musi być do ukrycia jakiś wstydliwy zakątek. Czy aby nie ten, że decyzję o zastosowaniu w sprawie tej katastrofy konwencji chicagowskiej miała podjąć trójka: premier Donald Tusk, min. Paweł Graś i pan Tomasz Arabski, spośród których tylko premier Tusk jest konstytucyjnym członkiem Rady Ministrów, podczas gdy dwaj pozostali - nie, co oczywiście nie znaczy, że w prawdziwej hierarchii mogą stać znacznie wyżej od premiera Tuska. Takie rzeczy stanowią oczywiście jedną z największych tajemnic państwowych, podobnie jak to, kto właściwie i dlaczego zabronił premieru Tusku kandydowania w wyborach prezydenckich.