Szanowni Państwo!

Wracam na antenę po kilkumiesięcznej, wakacyjnej przerwie - a tymczasem w Polsce odbyły się wybory, które w sposób zasadniczy nie zmieniły istniejącego układu sił - tym bardziej, że ten układ na wybory jest raczej odporny i ewentualne zmiany układu sił następują na skutek walk buldogów pod dywanem. W nowym Sejmie są ci sami ludzie, z tym, że zostali przetasowani; jedni, tak jak pani Ewa Kopacz, czy Cezary Grabarczyk, z rządu przeszli do Sejmu, a znowu inni - z Sejmu przejdą do rządu. Nie ma zatem większych, czy w ogóle - godnych uwagi zmian - jeśli nie liczyć Janusza Palikota, który powrócił na czele prawdziwego parku jurajskiego. Ten park jurajski prochu, ma się rozumieć, nie wymyśli, natomiast będzie podsycał w Polsce zimną wojnę religijną.

Taka wojna religijna wychodzi bowiem naprzeciw aż trzem interesom. Po pierwsze - ci, którzy od co najmniej 30 lat rozkradali państwo, nie są zainteresowani tym, żeby teraz, kiedy kryzys podchodzi coraz bliżej, irytacja ludzi obróciła się przeciwko nim. Tak samo, jak na przełomie wieku XIX i XX zrobili ich odpowiednicy - francuscy aferzyści i złodzieje - wolą skierować irytację skołowanych ludzi na Kościół Katolicki. Dlatego właśnie Janusz Palikot nie tylko pozostaje pieszczochem mediów głównego nurtu, ale demokratyczne państwo prawne przymknęło swoje argusowe oko na sprawę finansowania jego poprzedniej kampanii wyborczej. Wojna religijna w Polsce jest również na rękę strategicznym partnerom, to znaczy - Niemcom i Rosji - bo dzięki temu opinia publiczna może nawet nie zauważyć, że nie ma już państwa polskiego, a tylko jego namiastka w postaci „Tusklandu”. I wreszcie - Unia Europejska, która mimo kryzysu, jaki sama wywołała, nie rezygnuje z narzucenia europejskim narodom ideologii marksizmu kulturowego, w której nie ma miejsca na obecność Kościoła i religii na terenie publicznym. Ruch Palikota wychodzi naprzeciw tym potrójnym oczekiwaniom, odpowiadając jednocześnie na zapotrzebowanie lewicy na proletariat zastępczy.

Lewica próbuje przedstawiać się jako ruch rewolucyjny, działający w interesie proletariatu. Ale tradycyjny proletariat od lewicy się odwrócił. Zresztą - powiedzmy sobie szczerze - tradycyjny proletariat zawsze był dla lewicy sojusznikiem fałszywym. Do czego bowiem dążył proletariusz? Ano - do tego, żeby się wzbogacić, to znaczy - przestać być proletariuszem. I kiedy tylko mu się to udawało, od razu stawał się nieprzejednanym wrogiem lewicy, słusznie obawiając się, że będzie próbowała w taki czy inny sposób odebrać mu to, do czego z takim trudem doszedł. I lewica doskonale to szóstym zmysłem wyczuwa, co widać w wyborze najgorszego wroga. Nie jest nim bynajmniej wielki kapitalista, czy bankier-plutokrata. Najgorszym wrogiem lewicy jest drobnomieszczanin, czyli - wzbogacony proletariusz.

Dlatego współczesna lewica poszukuje proletariatu zastępczego, dla którego stworzyła specjalną kategorię „wykluczonych”. Taki na przykład sodomita, wszystko jedno - biedny czy bogaty - sodomitą być nie przestanie, podobnie, jak kobieta nie przestanie być kobietą - chociaż oczywiście są wyjątki. W tej sytuacji wystarczy tylko wytłumaczyć im, że są „wykluczeni”, wzbudzić poczucie krzywdy i już można ich „bronić” choćby do końca świata - oczywiście w zamian za parlamentarne i inne splendory i apanaże.

Nie byłoby to może specjalnie groźne, gdyby nie fakt, że ubocznym skutkiem tych operacji jest niszczenie organicznej tkanki społecznej, przede wszystkim - rodziny, którą lewica z powodów ideologicznych chce zlikwidować, jako instytucję reprezentującą porządek spontaniczny. Oczywiście otwarcie się do tego nie przyznaje, tylko działa podstępnie, otaczając rodzinę „opieką”. Ale w zacieśniającym się uścisku tej „opieki” rodzina zaczyna się dusić tym bardziej, że na nią właśnie przerzucane są koszty tej „opieki” - przede wszystkim - koszty utrzymania rosnącej armii „opiekunów”, którzy przecież byle czego nie zjedzą, ani nie wypiją. Dlatego - chociaż głośno się o tym nie mówi - już wkrótce spodziewany jest wzrost cen, a jeśli chodzi o paliwa, to już jesteśmy w trakcie podwyżek. Zatem sposób rządzenia również się nie zmieni; po staremu - podwyżki i wzrost długu publicznego. Zmienia się co najwyżej bajki opowiadane na uzasadnienie narastającej grabieży obywateli - no a to przecież potrafi każdy - nawet park jurajski posła Palikota.

Mówił Stanisław Michalkiewicz