Stanisław Cat-Mackiewicz pisał, że przeznaczeniem rzeki jest płynąć ku morzu, co jeszcze ładniej - bo mową wiązaną - przedstawił Swinburne: „I porzuciwszy gniew, nadzieję, pychę, wolni od pragnień i wolni od burz, dziękczynnych westchnień ślemy modły ciche, ktokolwiek jesteś pośród gwiezdnych głusz, za to, że minąć dniom żywota dano, za to, że nigdy raz zmarli nie wstaną i rzek gwałtownych nurt, zmącony pianą, zawinie kiedyś w głąb wieczystą mórz.” Zatem - dziennikarstwo w służbie bezpieczeństwa prędzej czy później będzie musiało zdegenerować się do donosicielstwa. Inna rzecz, że pod pozorem donosicielstwa ukrywa się niekiedy kryptoreklama - jak to zdarzało się prasie brukowej już przed wojną: „Jak długo jeszcze policja będzie tolerowała dom schadzek przy ulicy Widok 10 mieszkanie 12, III piętro dzwonić trzy razy?” W większości jednak przypadków konfidenci, albo nawet kadrowi pracownicy służb, dla rozmaitości poprzebierani za dziennikarzy, a nawet - robiący za „gwiazdy” dziennikarstwa - traktują swoją misję bardzo serio, co widać nawet w sposobie, w jakim przesłuchują i strofują swoje ofiary - bo przecież „rozmową” nazwać tego niepodobna.

I oto widzimy, jak właśnie straciła cnotę pani redaktor Dominika Wielowieyska, nawołując w „Gazecie Wyborczej” by Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego „skontrolowała” Narodowe Odrodzenie Polski, ponieważ domaga się ono, czy może obiecuje „kulę w łeb” za „zdradę”. Nietrudno się domyślić, że intencją donosu pani red. Wielowieyskiej jest doprowadzenie do likwidacji NOP przez ABW przy pomocy tak zwanych „metod operacyjnych”, albo nawet ostrzejszych, które za komuny zwane były eufemistycznie „metodami administracyjnymi”.

No dobrze - ale dlaczego właściwie z tym donosem wystąpiła pani red. Dominika Wielowieyska? Mogła po prostu otrzymać taki rozkaz, ale nie można wykluczyć, że uczyniła to na ochotnika, motywowana względami rodzinnymi. Nie jest bowiem tajemnicą, że ojciec pani redaktor, Andrzej Wielowieyski jest wielkim zwolennikiem Anschlussu i za to m.in. udekorowany został przez prezydenta Komorowskiego Orderem Orła Białego. Warto też odnotować, że rodzina Państwa Wielowieyskich należy do tzw. „świętych rodzin”, podobnie jak np. rodzina Państwa Woźniakowskich w Krakowie, z której pochodzi pani Róża Maria grafinia von Thun und Hohenstein, za agitację za Anschlussem wynagrodzona synekurą przedstawiciela Unii Europejskiej przy naszym państwie mniej wartościowego narodu tubylczego. Te „święte rodziny” nawet jeszcze za komuny bywały wspomagane różnymi niemieckimi „stypendiami” i „nagrodami”, bardzo się do tego przyzwyczaiły, więc nic dziwnego, że odczuwają niepokój, gdy teraz ktoś za „zdradę” obiecuje nie stypendium, czy nagrodę, tylko - „kulę w łeb”. Podobne odczucia musiały targać targowiczanami podczas insurekcji kościuszkowskiej i dopiero na tym tle lepiej rozumiemy uczucie ulgi, jakie zapanowało w tym środowisku po III rozbiorze Polski.