Szanowni Państwo!

Mówi się, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Ale mówi się też, że piekło wybrukowane jest dobrymi chęciami. Wynika z tego, że wiele dobrych chęci często obraca się w przeciwieństwo i pociąga za sobą bardzo złe skutki. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy w kostium dobrych chęci ubiera się łajdactwo i zdrada.

Znakomitą ilustrację takiej właśnie sytuacji możemy zaobserwować z okazji 30 rocznicy stanu wojennego. Generał Jaruzelski, jak każdego roku oświadczył, że wprawdzie stan wojenny był „złem”, ale „mniejszym” - i że gdyby po raz drugi znalazł się w takiej sytuacji, to uczyniłby tak samo. Warto zatrzymać się chwilę nad tym wyznaniem, bo wynika z niego nie tylko to, że wilk zmienia skórę lecz nie obyczaje. W przypadku generała Jaruzelskiego nie ma mowy nawet o zmianie skóry. Każdy kto pamięta generała prężącego się przed Włodzimierzem Putinem mógł się przekonać, że ten wilk nie tylko nie zmienił obyczajów, ale nawet skóry.

Ale nie to jest najważniejsze. Spróbujmy zastanowić się, dlaczego właściwie generał Jaruzelski tak łatwo operuje pojęciem „mniejszego zła”. Stan wojenny był mniejszym złem na tle zła większego, jakim byłoby ewentualne wkroczenie armii sowieckiej. To znaczy - nie tyle „wkroczenie”, bo przecież - co najmniej 10 sowieckich dywizji wtedy w Polsce stacjonowało - ale ich wejście do akcji przeciwko naszemu narodowi. No dobrze - ale dlaczego taka sama akcja przeciwko naszemu narodowi w wykonaniu Ludowego Wojska Polskiego, Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa była „mniejszym złem”? Wydaje się, że stała się nim tylko przez czysty przypadek, w którym generał Jaruzelski nie ma żadnej zasługi. Żeby lepiej to zrozumieć, spróbujmy odpowiedzieć na pytanie, co generał Jaruzelski by zrobił, gdyby Polacy 13 grudnia stawili zbrojny, a nie tylko bierny opór?

Nie musimy się tego domyślać. Tam, gdzie taki opór wystąpił, tam bez ceregieli nie tylko otworzono ogień, ale nawet już po wszystkim, to znaczy - po zakończeniu masakry, wojsko, milicja i ubowcy pastwili się nad rannymi. Gdyby zatem Polacy stawili opór, to nie miejmy najmniejszych złudzeń - generał Jaruzelski bez najmniejszego wahania wydałby swoim podwładnym rozkaz, by nas wszystkich wymordować. Sam to dzisiaj potwierdza mówiąc, że zrobiłby to samo. I nie dlatego Polska w grudniu 1981 roku nie spłynęła krwią, że generał by się nad nami ulitował, czy, że nie znalazłby posłusznych, a nawet gorliwych wykonawców. Nie miejmy złudzeń - znalazłby ich i to bez trudu nawet i dzisiaj, tak jak i dzisiaj - mimo osłabienia chorobą - również i jemu nie drgnęłaby ręka. Generał Jaruzelski był, jest i pozostanie komunistą - w całej straszliwej i odrażającej postaci. To nie dzięki niemu stan wojenny był „mniejszym złem” - tylko dzięki nam, którzy wtedy nie stawiliśmy zbrojnego oporu. Wynika z tego, że generał Jaruzelski przypisuje sobie tę zasługę bezpodstawnie.

Tym łatwiej mu to przychodzi, że korzysta z nieustannego wsparcia bandy łajdaków, która swoje łajdactwo i zdradę udrapowała w szlachetny kostium „pojednania”. Ale w 1989 roku nie było żadnego „pojednania”, tylko zmowa generałów z grupą, która wykorzystała stan wojenny by uzurpować sobie prawo reprezentowania milczącej większości - grupą, do której generałowie z jakichś powodów mieli zaufanie - zmowa o podziale władzy nad narodem polskim. Dzisiaj uczestnicy tej zmowy usiłują zakrzyczeć i odsądzić od czci i wiary każdego, kto próbuje odkryć i pokazać choćby część tej kompromitującej prawdy. Ale prawda jest naszą jedyną bronią, bo jeśli dla świętego spokoju odstąpimy od jej poszukiwania i głoszenia, przegramy nawet walkę o historyczną pamięć.

Dobrymi chęciami wybrukowane jest piekło. Wyobraźmy sobie, że Hitler nie został zmuszony do bezwarunkowej kapitulacji, że ułożył się ze zwycięzcami na uzgodnionych warunkach i że po przejściu w stan spoczynku pisze książki, w których swoje poczynania traktuje w kategoriach „mniejszego zła”, szczerze wyznając, że gdyby jeszcze raz przyszło mu stanąć przed takimi samymi wyzwaniami, to bez wahania zrobiłby to samo. A wszyscy inni musieliby te wynurzenia traktować z respektem, jako zwyczajny, partnerski głos w dyskusji nad wydarzeniami, których jedynym sędzią może być wyłącznie „Historia”. Jakaż potworna, jakże niszcząca, zatruta atmosfera moralna musiałaby być produktem takiej sytuacji! Jakież spustoszenie w umysłach i sercach ludzkich musiałaby spowodować zwłaszcza, że Hitlerowi towarzyszyłby zgrany chór hitlerowców oraz tych, którzy zasiedliby z Hitlerem do okrągłego stołu, by za cenę obdarzenia zewnętrznymi znamionami władzy, wystawić mu certyfikat moralności! A przecież, z uwzględnieniem wszystkich proporcji, taka sytuacja jest naszym udziałem. Zgniły kompromis roku 1989 zatruwa swoją zgnilizną moralną atmosferę, w której nasz naród się dusi i nikczemnieje.

Mówił Stanisław Michalkiewicz