Man kann singen, man kann tanzen, aber niemals mit Zasrancen. Ach, jakże przykro muszą brzmieć te słowa w uszach premiera Donalda Franciszka Tuska i jego umiłowanego ministra Radosława Sikorskiego! A poeta wszystko przewidział, pisząc w proroczym natchnieniu, że „będą ze wstydu się wiły dziewki fabryczne, brzuchate kobyły, krzywych pędraków sromne nosicielki!” Oczywiście proroctwo - jak to proroctwo; precyzyjne nigdy nie jest - bo jeśli premieru Tusku i ministru Sikorskiemu przychodzi dzisiaj wić się ze wstydu, to nie z powodu jakichś tam „pędraków”, tylko z powodu ujawnienia w ostatni poniedziałek projektu Paktu Fiskalnego Unii Europejskiej, który zarówno premier Tusk, jak i minister Sikorski stręczyli w Sejmie naszym Umiłowanym Przywódcom, a za ich dostojnym pośrednictwem - całemu naszemu mniej wartościowemu narodowi tubylczemu. Podstawowym argumentem naszych stręczycieli było to, że przystępując do Paktu Fiskalnego znajdziemy się wreszcie w centrum podejmowania decyzji; kto wie - może nawet kiedyś nasz głos - oczywiście za pośrednictwem naszych Umiłowanych Przywódców - zadecyduje o losach Europy, a pośrednio - o losach świata?

Takie ci to rojenia, takie ci to ambicje ujawnili nasi stręczyciele. Za to - ponieważ na tym świecie pełnym złości nic nie jest za darmo - będziemy musieli zapłacić frycowe - na początek w postaci - jak się okazało - 6,7 mld euro, tytułem naszego udziału w zrzutce do Międzynarodowego Funduszu Walutowego, obejmującej - jak wiadomo - 200 mld euro, ma się rozumieć - na początek, bo końca na razie nie widać. Skoro jednak za tę cenę mielibyśmy decydować o losach świata - to znaczy nie my, gdzieżby tam ktoś nas pytał o opinię na temat losów świata - tylko oczywiście premier Tusk i minister Sikorski - no to chyba warto. Nie ma złej drogi do swej niebogi - powiada przysłowie, a jeszcze lepiej tę drogę opisuje tytuł: „Od łopaty do dyplomaty”. Tak właśnie swoją historię zatytułowała wybitna postać polskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego, czyli Albin Siwak, który został nawet członkiem Biura Politycznego KC PZPR, kiedy to razwiedka postanowiła mieć w partii swojego naturszczyka - odpowiednika Lecha Wałęsy w Solidarności. Okazuje się, że takie przyspieszone ścieżki awansu z łaski razwiedki trafiają się również w III Rzeczypospolitej - więc kontynuacja jest większa, niż nam się wydaje.

Mniejsza zresztą z tym, bo warto wreszcie wyjaśnić, o co chodzi. Otóż chodzi o to, że przedstawiony w ostatni poniedziałek projekt Paktu Fiskalnego w żadnym przypadku nie przewiduje udziału premiera Tuska ani ministra Sikorskiego w jakichkolwiek decyzjach, ponieważ kraje spoza strefy euro nie mogą uczestniczyć w obradach - nawet bez prawa głosu. Inaczej mówiąc - muszą czekać pod drzwiami, dopóki starsi i mądrzejsi nie ustalą jak ma być i ile Zasrancen mają zapłacić. Ładny interes! No i co teraz premier Tusk i minister Sikorski powie naszym Umiłowanym Przywódcom, a za ich dostojnym pośrednictwem - również nam, członkom naszego mniej wartościowego narodu tubylczego? Z jakim miedzianym czołem się pokaże jeden i drugi?

Żeby było śmieszniej, występując we wtorek w programie „Tomasz Lis na żywo” premier Tusk zwierzył się redaktoru Lisu, iż się „modli”, by Polacy „zachowali optymizm”. Łatwo powiedzieć - ale jakże tu zachować optymizm, kiedy właśnie naszym Umiłowanym Przywódcom rozwiały się marzenia już nie o decydowaniu o losach świata, ale nawet - o dopuszczeniu do stołu obrad? Byłoby może śmiesznie, gdyby nie to, że w osobach naszych Umiłowanych Przywódców został upokorzony nasz nieszczęśliwy kraj, któremu Nasza Złota Pani razem ze swoim francuskim kolaborantem Mikołajem Sarkozym, po raz kolejny brutalnie wskazała jego miejsce w szeregu. Ale powiedzmy sobie otwarcie i szczerze - czyż nie zasłużyliśmy na to po stokroć, pozwalając na okupację naszego nieszczęśliwego kraju przez razwiedczyków, którzy za pośrednictwem swoich konfidentów w niezależnych mediach wystawiają takich Zasrancen na fasadę, żeby „młodzi, wykształceni z wielkich miast” mieli się kim rajcować i kogo podziwiać. Ale na państwach poważnych takie błazeństwa nie robią wrażenia; już tamtejsi Umiłowani Przywódcy, a zwłaszcza - Nasza Złota Pani dobrze wie, kto u kogo siedzi w kieszeni, komu służy i za ile. Po cóż zatem miałaby Zasrancen dopuszczać do konfidencji? Pewnie pamięta żelazną zasadę pruskiego króla Fryderyka Wielkiego, że wprawdzie można posługiwać się kanaliami, ale w żadnym razie nie wolno się z nimi spoufalać.

Ciekawe, co teraz powiedzą konfidenci w mediach; jaki rozkaz obmyślą im oficerowie prowadzący. Na razie w „Gazecie Wyborczej” odezwał się red. Witold Gadomski stwierdzając melancholijnie, iż „wygląda na to, że nasza europejska polityka znalazła się w impasie”. Ha! Dopiero teraz się „znalazła”? A gdzież była do tej pory? Cały czas w tym samym miejscu, tylko teraz starsi i mądrzejsi uznali, że nie ma już potrzeby zachowywania pozorów i jednym ruchem ściągnęli naszym zuchom kalesony na oczach całej Europy. Cóż zresztą mieli zrobić innego, skoro banda sprzedawczyków i idiotów na wyścigi ich informowała, że „nie ma alternatywy” wobec „unii fiskalnej”, że „euro, albo śmierć”? Jestem oczywiście pewien, że razwiedczykowie przez święta wymyślą jakiś sofizmat, przy pomocy którego konfidenci w mediach będą jeden przez drugiego na wyścigi dowodzili, że to jeszcze jeden wielki sukces, że cała Europa, ach, co ja mówię, jaka tam znowu „Europa” - że cały świat nas podziwia i zazdrości nam premiera Tuska i ministra Sikorskiego, z jego szelkami i krawatami.

Podziwia i zazdrości - jakże by inaczej - ale chyba z wyjątkiem wicepremiera Pawlaka, z którym premier Tusk pozostaje „w stałym, trudnym dialogu”. Chodzi konkretnie o to, że PSL ma wprawdzie stuprocentową zdolność koalicyjną, ale - podobnie jak za zapukanie do serduszka francuskiej aktoreczki, czego pragnął dostąpić król Stanisław August Poniatowski - za skorzystanie z niej każe sobie słono płacić. Na przykład na wicepremieru Pawlaku nie robi najmniejszego wrażenia fakt, iż premier Tusk obiecał w expose wydłużenie wieku emerytalnego. Wicepremier Pawlak doskonale bowiem wie, że rozpoczęcie gmerania przy emeryturach siłą rzeczy musiałoby doprowadzić do zreformowania Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, którą aparat PSL nie tylko wprawnie doi, podobnie zresztą, jak całą Rzeczpospolitą - ale, dzięki której dostaje swoje procenty w wyborach i może ciągnąć rentę ze swej stuprocentowej koalicyjnej zdolności.

Wprawdzie i premier Tusk we wspomnianym programie red. Lisa dawał do zrozumienia, że inni też mają koalicyjne zdolności, może nie stuprocentowe, niemniej jednak - ale wicepremier Pawlak wie i to, że premier Tusk dziesięć razy się zastanowi, zanim odważyłby się na koalicję z SLD. Tym bardziej, że - w odróżnieniu od Leszka Millera, który właśnie został szefem SLD - Aleksander Kwaśniewski chciałby połączyć się z Ruchem Palikota - a taka perspektywa wydaje się premieru Tusku - jak sądzę - nie tylko politycznie, ale również estetycznie wstrętna, nie mówiąc już o tym, że zmuszałaby go do klajstrowania pęknięć w samej Platformie, no i - co najważniejsze - do politycznej sodomii z najgorszymi watahami razwiedkowego dyrektoriatu. No a teraz - jeszcze to upokorzenie, ten „impas”, który niewątpliwie skłania naszego ludowego cyborga do zacierania w duchu rąk, podobnie jak byłego wicepremiera i byłego marszałka Grzegorza Schetynę, który na zesłaniu w sejmowej komisji spraw zagranicznych przeżywa Schadenfreude. I dobrze - bo w ten sposób przynajmniej niektórzy będą mieli naprawdę wesołe Święta.