Od dawna powtarzam, że kto słucha byłego prezydenta naszego nieszczęśliwego kraju, pana Lecha Wałęsy, ten sam sobie szkodzi. Ponieważ niezależne media głównego nurtu pracują u nas w służbie ciszy, w związku z czym można odnieść wrażenie, jakby w naszym nieszczęśliwym kraju nic się nie działo, pan Lech Wałęsa wystąpił z pomysłem, żeby politykom wszczepiać chipy, dzięki którym naród wszystko by o nich wiedział; gdzie, z kim, jak i za ile. Czy naprawdę uważa, że naród aż przestępuje z nogi na nogę, żeby poznać takie rewelacje, czy też tylko rzucił taki pomysł, żeby jakoś ulżyć trapiącej go najwyraźniej gonitwie myśli - trudno zgadnąć. Z byłym panem prezydentem - wynalazcą plusów dodatnich i ujemnych, co to jest „za, a nawet przeciw” - nigdy nie wiadomo, czy mówi serio. Inna rzecz, że w tym przypadku może dać znać o sobie słynne „prawo Lityńskiego”. Jeszcze za głębokiej komuny Jan Lityński przestrzegał ówczesnych opozycjonistów, żeby uważali z szyderstwami, a zwłaszcza - z doprowadzaniem różnych komuszych pomysłów do absurdu. - Zobaczycie, jak oni to usłyszą, to oni to wszystko zrobią - przestrzegał Lityński. Bardzo często to się sprawdzało, więc nie jest wykluczone, że nasi okupanci wykorzystają również pomysł byłego prezydenta naszego nieszczęśliwego kraju i - oczywiście trochę go modyfikując - wszczepią chipy nie tylko Umiłowanym Przywódcom, żeby lepiej mieć ich na oku - ale również nam wszystkim. Już Alexis de Tocqueville zauważył, że nie ma takiego okrucieństwa, ani takiej niesprawiedliwości, jakiej by się nie dopuścił rząd, kiedy zabraknie mu pieniędzy - a właśnie mu brakuje, więc wszystko przed nami, z chipami włącznie.

Początek września oznacza koniec letnich kanikuł i rozpoczęcie nowego sezonu politycznego, kiedy to Umiłowani Przywódcy obmyślają nowe sposoby przychylenia nam nieba. Tegoroczny jesienny sezon polityczny zaczął się u nas nietypowo, bo od jazgotliwej debaty na temat Amber Gold, podczas której Umiłowani Przywódcy zadali premieru Tusku, pobożnemu ministru Gowinu i niezależnemu prokuratoru Andrzeju Seremetu aż 175 pytań, zaczynających się od pełnego zdumienia zwrotu: „jak to możliwe, że...” - ale starannie omijających tajemnicę poliszynela, że takie i jeszcze gorsze rzeczy są u nas możliwe dlatego, iż za zasłoną demokratycznego parawanu nasz nieszczęśliwy kraj jest okupowany przez bezpieczniackie watahy. Inna rzecz, że akurat Umiłowanym Przywódcom, będącym przecież częścią tej dekoracji, nie wypadało się taką wiedzą dekonspirować, zwłaszcza w przededniu prezentacji nowych sposobów przychylenia nam nieba.

Nowych - i to znacznie mniej ambitnych, zwłaszcza w porównaniu ze starymi. A przecież żyją jeszcze ludzie pamiętający program budowy IV Rzeczypospolitej, którego najistotniejszym elementem było wysadzenie w powietrze „układu”. Od tamtej pory w sytuacji naszego nieszczęśliwego kraju nic w zasadzie się nie zmieniło - mimo to jednak w expose pana prezesa Jarosława Kaczyńskiego ani o potrzebie budowy IV Rzeczypospolitej w miejsce obecnie istniejącej Rzeczypospolitej III, ani o konieczności wysadzenia w powietrze „układu” - ani słowa. Zbawienny program sprowadza się w gruncie rzeczy do znanego z lat 70-tych ubiegłego stulecia „dalszego doskonalenia” - ale w ramach kapitalizmu kompradorskiego, ustanowionego przez generała Kiszczaka wraz z gronem osób zaufanych w roku 1989. Ramy felietonu nie pozwalają na szczegółową analizę programu tym bardziej ambitnego, że mającego się powieść bez pieniędzy, których, jak wiadomo „nie ma”, a dodatkowo - przy długu publicznym, który właśnie przekroczył bilion złotych, powiększa się z szybkością ok. 10 tys. zł na sekundę, zaś tegoroczny koszt jego obsługi przekracza już 43 mld złotych. „Toć raj na ziemi stworzyć każdy chce. Ale czy forsę ma? Niestety nie!” - pisał Bertold Brecht. Wobec tego spróbujmy odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego zamiast ambitnego projektu budowy IV Rzeczypospolitej i wysadzenia w powietrze „układu” - już tylko „dalsze doskonalenie”?

Pierwszy punkt, to Polska Jest Najważniejsza i Solidarna Polska. Wypączkowanie z PiS tych dwóch ugrupowań, bez względu na ich polityczny wpływ, oznacza zmniejszenie szans PiS na samodzielne uzyskanie zewnętrznych znamion władzy. W takiej sytuacji - abstrahując na razie od bezpieczniackich watah - strategicznym celem PiS jest obecnie pokazanie, iż partia ta ma zdolność koalicyjną - może nie taką, jak Polskie Stronnictwo Ludowe, które, jak wiadomo, zdolność tę ma stuprocentową, a porywach - jeszcze większą - ale wystarczającą do zajęcia miejsca w jakiejś koalicji. Taka strategia nie da się jednak pogodzić z żadnymi „IV Rzeczpospolitymi”, ani z żadnymi mrzonkami o wysadzaniu w powietrze „układu” - boć przecież potencjalni koalicyjni partnerzy z „układu” pochodzą, tkwią w „układzie” po same uszy, zaś właśnie III Rzeczpospolita zapewnia im warunki, w których rozkwitają, „jak grzyb trujący i pokrzywa”. W tej sytuacji zbawienny program siłą rzeczy musi ograniczyć się do „dalszego doskonalenia” - bo co to komu szkodzi, jak sobie trochę podoskonalimy?

To nie tylko nic nikomu nie szkodzi, ale w wielu ludziach może obudzić nadzieję - bo ludzie potrzebują w coś wierzyć i - jak mówiła pewna inteligentna pani w 1945 roku w Londynie, kiedy alianci zachodni cofnęli uznanie polskiemu rządowi - „wierzą w Sosnkowskiego, bo znał Marszałka i wierzą w Arciszewskiego, bo ma brodę”. Podobnie wielu ludzi niezadowolonych z ciasnego mieszkania ma nadzieję powiększenia sobie przestrzeni życiowej, kiedy przesunie meble w inny kąt. Ale bez względu na to, w którym kącie meble stoją i w jakiej konfiguracji, mieszkanie po tych reformach ma dokładnie taką samą powierzchnię, jak i przed nimi. Mimo to socjotechnika może przez pewien czas być skuteczna, więc czegóż chcieć więcej, zwłaszcza, że wobec nadchodzącego krachu bezpieczniackie watahy będą chyba zmuszone do dokonania stosownych przetasowań w gronie Umiłowanych Przywódców.