Limuzyna wioząca generała Waldemara Pawlaka odjechała „z piskiem opon” spod Kancelarii Premiera, gdzie Donald Tusk przyjął dymisję Waldemara Pawlaka z funkcji wicepremiera i ministra gospodarki po tym, jak na Kongresie PSL nieznaczną większością głosów nowym prezesem Stronnictwa został Janusz Piechociński. Waldemar Pawlak po raz pierwszy został prezesem PSL na skutek detronizacji swego poprzednika Romana Bartoszcze. Roman Batoszcze przewodził PSL-owi tzw. „wilanowskiemu”, które w 1990 roku , jak to nazywano, zlało się” z PSL „Odrodzenie”, założonym przez dawnych działaczy ZSL. Po przelotnym flircie Roman Bartoszcze został przez szczwanych „odrodzeńców” wyślizgany, zaś prezesem „odrodzonego” w ten sposób PSL został najmłodszy z weteranów Waldemar Pawlak. Wkrótce do wieńca sławy dodał nowy listek w postaci stanowiska premiera, które objął w następstwie „nocnej zmiany” z 4 na 5 czerwca 1992 roku.

Fakt, że prezydentowi Lechowi Wałęsie w gonitwie myśli błysnęła akurat wtedy kandydatura Waldemara Pawlaka, który na głos przepowiadał sobie najpilniejsze zadania („czyszczę sobie MSW”), skłania do głębokiej zadumy nad zagadkowymi przyczynami tego rodzaju błyskawicznych karier. Teoria spiskowa rzuciłaby na to snop jaskrawego światła, ale jak wiadomo, jest ona potępiona przez wszystkich mądrych, roztropnych i przyzwoitych, a poza tym teraz nie tylko nie ma żadnej dyspensy od zakazu dawania jej wiary, ale nawet się na nią nie zanosi - chyba, żeby Rywin znowu przyszedł do Michnika z propozycją korupcyjną.

Najciekawsze jest to, że Waldemar Pawlak, chociaż w następstwie „nocnej zmiany” został premierem rządu, jakoś wcale nikomu się z nocną zmianą nie kojarzy. To premierostwo było zresztą epizodem w jego politycznej karierze, bo po 33 dniach taktownie ustąpił Hannie Suchockiej, przy której wszechwładnym szefem URM był trochę dzisiaj zapomniany Jan Rokita, za komuny w ruchu „Wolność i Pokój”, którego weterani w „wolnej Polsce” w szyku zwartym zasilili tajne służby.

Ale kto raz był królem, ten zawsze zachowa majestat, toteż i Waldemar Pawlak, po „klęsce wrześniowej” obozu solidarnościowego w roku 1993, znowu został premierem - tym razem w koalicji ze zwycięskim Sojuszem Lewicy Demokratycznej. Jednym z jego ówczesnych doradców był Piotr Bykowski, uważany za pomysłodawcę słynnej afery „trójkąta Buchacza”. Aliści na skutek różnych zaszłości, których nie spisałby na wołowej skórze, w marcu 1995 premierem został Józef Oleksy z SLD - już w grudniu oskarżony przez „własnego” ministra spraw wewnętrznych Andrzeja Milczanowskiego o szpiegostwo na rzecz Rosji. Nawiasem mówiąc, mimo upływu bez mała 17 lat, nikt z tego tytułu nie został pociągnięty do odpowiedzialności, co uważam za znakomitą ilustrację niepisanej zasady konstytuującej III RP: „my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych!”

Wkrótce potem Waldemar Pawlak przestał być nawet prezesem PSL - ale po kilkuletniej kwarantannie wrócił nie tylko na to stanowisko, ale i do rządu - zostając wicepremierem i ministrem gospodarki. I kiedy już wydawało się, że przy pomocy „afery taśmowej” zręcznie wymanewrował próbującego konkurować z nim Marka Sawickiego - nieoczekiwanie przegrał z Januszem Piechocińskim. Przypuszczam, że nie z powodu jakichś wyjątkowych zalet Janusza Piechocińskiego, co raczej z powodu zgorszenia sporej części działaczy „aferą taśmową”. Trawestując słynne porzekadło z „nocnej zmiany”(„panie Waldku, pan się nie boi!”) , dali mu oni do zrozumienia, że: „panie Waldku, tak się nie robi”. Jeśli bowiem obowiązuje zasada, że my nie ruszamy waszych - wy nie ruszacie naszych, to tym bardziej nie powinno się w ten sposób ruszać swoich, no nie?

Ale chociaż Waldemar Pawlak nie jest jak pan dr Andrzej Olechowski, który według niezapomnianej charakterystyki Lecha Wałęsy ma „zalety fizjologiczne i inne” - więc chociaż tak wybitnych zalet „fizjologicznych” może i nie ma, to sądzę, że niepodobna odmówić mu tych „innych”. W tej sytuacji nie jest wykluczone, że Waldemar Pawlak jeszcze powróci, niczym generał MacArthur. Nie można tego wykluczyć tym bardziej, że - po pierwsze - prezes Piechociński jest obstawiony przez Radę Naczelną i w każdej chwili może podzielić los Romana Bartoszcze, czy Janusza Wojciechowskiego, a po drugie - że bez względu na to, kto przewodzi tym wszystkim partiom politycznym, zgodnie z teorią spiskową, ostatnie słowo należy do razwiedki.

Podczas kiedy w naszym nieszczęśliwym kraju największą sensacją jest podmianka na stanowisku prezesa PSL, świat ekscytuje się eskalacją konfliktu na Bliskim Wschodzie, który polega na tym, że Żydzi chcą do Gazy. Światowi przywódcy sprawiają wrażenie, jakby dążyli do zahamowania tej eskalacji, chociaż nie bardzo wiadomo dlaczego. Ta eskalacja nie byłaby przecież wcale groźna dla świata, gdyby nie próbował on w ten konflikt się wtrącać. Jeśli świat arabski rzeczywiście przycisnąłby Izrael do muru, ten być może zdecydowałby się użyć przeciwko niemu broni jądrowej, której, jak wiadomo, „nie ma”. W ten sposób konflikt bliskowschodni stałby się bezprzedmiotowy co najmniej na sto lat, a może nawet dłużej. Więc może rację miała pani Krystyna Prońko śpiewając: „ludzie sobie poradzą i beze mnie będą żyć, no więc po co się wtrącać; będzie to, co ma być’?