Rozwój wypadków na Ukrainie obnażył słabość tamtejszej władzy. W chwili, gdy piszę ten felieton trwa posiedzenie Rady Najwyższej, podczas którego deputowani wymyślali sobie nawzajem od „przestępców”, co, mówiąc nawiasem, w każdym przypadku może być prawdą i która właśnie zażądała, by rząd stawił się przed jej obliczem. Tymczasem na Majdanie trwają protesty, chwilami przypominające opisane przez Henryka Sienkiewicza w „Ogniem i mieczem” tak zwane „towarzystwo” na Siczy Zaporoskiej. Trudno zresztą inaczej, kiedy idzie o życie. W Polsce demonstracje mają przebieg znacznie spokojniejszy, ale bo też wszyscy zdają sobie sprawę, że to tylko tak, żeby było ładniej, podczas gdy tak naprawdę jest dobrze, a będzie jeszcze dobrzej. Trudno obecnie przewidzieć, jak potoczą się wydarzenia i być może już za kilka dni wszystko rozstrzygnie się w całkiem innych kategoriach. Niemniej jednak warto zwrócić uwagę na kilka spraw.

Nie ma specjalnego powodu, by traktować serio wszystkie poczynania, a zwłaszcza deklaracje ukraińskiego rządu, niemniej jednak na uwagę zasługuje apel, jaki 2 grudnia wystosował premier Mikołaj Azarow do ambasadorów Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych na Ukrainie. Poprosił ich, by „wpłynęli” na opozycję i w ten sposób zapobiegli eskalacji przemocy. Jest to o tyle osobliwe, że jak wiadomo, ukraińskie protesty, zarówno podczas „Pomarańczowej Rewolucji” jak i obecnie, mają charakter spontaniczny. Z drugiej strony wiadomo, że na „Pomarańczową Rewolucję” 20 milionów dolarów wyłożył słynny finansowy grandziarz Jerzy Soros, dzięki czemu wrażenie spontaniczności było prawie doskonałe. Kto aranżował spontaniczność tym razem - jeszcze nie wiemy, ale być może premier Azarow czegoś się domyśla, skoro swój apel skierował do ambasadora UE w Kijowie Jana Tombińskiego i ambasadora USA, Geoffreya Pyatta. Nie można tedy wykluczyć, że na spontaniczne demonstracje w Kijowie złożył się również nasz nieszczęśliwy kraj, a nawet nie tyle się „złożył”, co po prostu je sfinansował. Taki zaszczyt mógł Polsce przypaść w udziale z uwagi na zaangażowanie w „Partnerstwo Wschodnie”, będące kolejną mutacją „postjagiellońskich mrzonek” z tym, że pod ścisłą kuratelą Naszej Złotej Pani z Berlina. Warto podkreślić, że Biały Dom pośrednio zareagował na apel premiera Azarowa wyjaśniając, że w jego ocenie na Ukrainie nie ma „zamachu stanu”. Pamiętając o formule księcia Gorczakowa, który wierzył tylko informacjom oficjalnie zdementowanym, na Ukrainie może zdarzyć się wszystko.

Nie ulega wątpliwości, że bez względu na to, kto stoi za kijowskimi demonstracjami, mamy do czynienia z przeciąganiem Ukrainy na zachodnią stronę linii Ribbentrop-Mołotow, która ponownie podzieliła Europę na strefę wpływów rosyjskich i strefę wpływów niemieckich. To znaczy - jedni ciągną Ukrainę na zachód, podczas gdy Rosja usiłuje zatrzymać ją po swojej stronie kordonu. Dalszy rozwój wypadków będzie w znacznym stopniu zależał od wytrzymałości Ukrainy na rozerwanie, bo nie sadzę, żeby Rosja, która w ramach wspólnego z Amerykanami kreowania nowego porządku politycznego na miejsce jałtańskiego, wycofała się z Pribałtyki, w taki sam sposób pozwoliła na wyłuskanie Ukrainy. Skoro tak, to nie można wykluczyć rosyjskiej „bratniej pomocy” o którą zresztą już zaapelowała rada miejska Sewastopola, miasta de nomine ukraińskiego, ale wzbudzającego żywe rosyjskie sentymenty.

Jak w takiej sytuacji zachowałaby się Unia Europejska, to znaczy - Nasza Złota Pani? Trudno sobie wyobrazić, by podjęła próbę powstrzymania rosyjskich gwardyjskich pułków, podobnie jak jeszcze trudniej sobie wyobrazić, by to zaszczytne zadanie zostało powierzone naszej niezwyciężonej armii. Znacznie łatwiej natomiast wyobrazić sobie sprowokowanie na Ukrainie wojny domowej, w której zachodnia część kraju stanęłaby nie tylko przeciwko rosyjskim interwentom, ale również przeciwko sprzyjającej Rosji wschodniej części Ukrainy. W rezultacie, kiedy już opadłby kurz i rozwiał się dym pożarów, mogłoby się okazać, że nie ma już jednej Ukrainy, tylko dwie: rosyjska wschodnia i zachodnia „europejska”. Wiele wskazuje na to, że ta „europejska” Ukraina musiałaby zostać wzięta na utrzymanie Unii Europejskiej, która w związku z tym w sprawach tego kraju miałaby ostatnie słowo.

Nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć, czy nasz nieszczęśliwy kraj, który właśnie wykazuje objawy bankructwa, byłby w stanie udźwignąć taki ciężar. O tym nie ma mowy, zatem jedyną nadzieją Ukrainy Europejskiej na przetrwanie byłyby Niemcy, to znaczy - Nasza Złota Pani. Ale i Nasza Złota Pani nie zdecydowałaby się pewnie na trwałe żyłowanie niemieckich podatników, by udelektować Ukraińców. Prawdopodobnie obmyśliła by inny, bezgotówkowy sposób na zaskarbienie sobie ich wdzięczności i przywiązania. Jaki? Pewne światło na tę sprawę rzuca „Der Spiegel” piszący o „Środkowej Ukrainie” - z czego nietrudno wyciągnąć wniosek, że Ukrainę Zachodnią widzi on w tym samym miejscu co Światowy Związek Ukraińców, tzn. na obszarze województwa podkarpackiego oraz częściowo małopolskiego i lubelskiego w Polsce. Nie jest bowiem wykluczone, że i Nasza Złota Pani mogłaby wykorzystać zamieszanie wywołane wojną domową na Ukrainie do - jak to nazywał Michael Corleone w „Ojcu Chrzestnym” - „załatwienia spraw rodzinnych”, to znaczy - prewencyjnego uchronienia Górnego i Dolnego Śląska , Pomorza oraz Warmii i Mazur przed „katastrofą humanitarną”, albo czymś jeszcze gorszym. Nie jest wykluczone, że takim obrotem sprawy mógłby być udobruchany również zimny rosyjski czekista Putin, który wreszcie doczekałby się ustanowienia „strefy buforowej” w postaci Żydolandu między zjednoczonymi ostatecznie Niemcami a Rosją.

Jak widzimy, wszystko to być może, chociaż może też być i tak, że wszystkie te hałasy zakończą się wesołym oberkiem to znaczy - że prezydent Janukowycz poszerzy swoje zaplecze polityczne o pana doktora Witalija Kliczkę, który dogada się z zimnym rosyjskim czekistą Putinem na własną rękę i może nawet zostanie Umiłowanym przywódcą silnej ręki?