Wprawdzie prasa, jak wiadomo, kłamie, ale w tym przypadku może to być wyjątek. Oto dziennik „Dziennik” utrzymuje, że ksiądz profesor Michał Heller, który ostatnio otrzymał prestiżową nagrodę Templetona i zadeklarował przekazanie jej w całości na rzecz Centrum Kopernika w Krakowie, będzie musił zapłacić półtora miliona złotych podatku. Podobno minister fiansów jest bezsilny, ponieważ zgodnie z konstytucją, Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym w dodatku zasady sprawiedliwości społecznej. Ciekawe, skąd ksiądz profesor Heller weźmie tyle pieniędzy, żeby tej sprawiedliości społecznej zadośćuczynić. Biorąc pod uwagę wysokość tak zwanych intencji mszalnych w diecezji tarnowskiej i brak możliwości skokowego zwiększenia wydajności pracy, bo przecież księdzu, poza wielkimi świętami, nie wolno odprawić więcej niż jednej Mszy św. dziennie, a także pensje pracowników naukowych, laureat Nagrody Templetona będzie musiał pracować co najmniej 25 lat, zakładając, że nie tylko odda urzędowi podatkowemu wszystkie swoje dochody, ale również – że fiskus nie doliczy odsetek zwłoki. Tymczasem to nie jest wcale pewne, bo minister finansów ma poszukiwać dochodów budżetowych, a nie redukować ich wskutek odruchu współczucia. Żadnego współczucia konstytucja, która jest w Polsce najwyższym źródłem prawa, nawet wyższym od dyrektyw Komisji Europejskiej, a kto wie – może nawet wyższym od postanowień loży B’nai B’rith, żadnych odruchów współczucia nie przewiduje. Przewiduje natomiast, że organy władzy publicznej, na przykład minister finansów, działają „na podstawie i w granicach prawa”. Krótko mówiąc, wygląda na to, że jury Nagrody Templetona, trąbiąc o niej na cały świat wyrządziło ks. prof. Michałowi Hellerowi niedźwiedzią przysługę. Będzie teraz musiał przez resztę życia pozostać niewolnikiem fiskusa, chyba, że puści w niepamięć swoje deklaracje o przeznaczeniu pieniędzy dla krakowskiego Centrum Kopernika, tylko przeznaczy je na podatek.

Przypadek ks. prof. Hellera pokazuje, że w Polsce nie opłaca się nic robić, chyba, że w szarej strefie. Gdyby ks. prof. Heller we wczesnej młodości, zamiast pozytywnie odpowiadać na wokację do stanu duchownego, zwyczajnie zabawiał się pyfkiem, jak inni przedstawiciele ludu pracujacego, to nie zostałby księdzem, nie poświęcił się studiom, nie doszedł do imponujacych rezultatów, nie dostałby Nagrody Templetona i fiskus nie miałby do niego z tego tytułu zadnych pretensji. Przeciwnie – to on mógłby domagać się od państwa nie tylko socjalnego mieszkania i refundacji czynszu przez opiekę społeczną, ale w dodatku – kuroniówki i pół litra do obiadu, przynajmniej w święta państwowe, ot na przykład – na 1 maja. Od razu widać, kto jest faworytem państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej i do jakiego ideału ta sprawiedliwość społeczna zmierza. Cały system prawny państwa polskiego podporządkowany został interesom biurokracji i lumpów, którzy nie tylko dostarczają jej alibi, ale i stanowią jej klientelę.

Warto zwrócić uwagę, że chociaż od tak zwanej transformacji ustrojowej mija 18 lat, to sytuacja pod tym względem nie odbiega specjalnie od czasów PRL-u. Nie tylko zresztą u nas, ale i w innych państwach Eurokołchozu, którymi kierują socjaliści, przeważnie bezbożni, chociaż tu i ówdzie trafiają się i pobożni. Aparaty władzy w tych państwach w coraz szybszym tempie przekształcają się w organizacje przestępcze, nastawione na rabowanie ludzi znajdujących się w ich mocy, by zdobytymi w ten sposób środkami przekupić tak zwanych „wyborców”, coraz bardziej upodabniających się do rzymskiego plebsu, żyjącego ze zboża i oliwy rozdawanych na podstawie lex frumentaria. Różnica jest taka, że za pierwszej komuny partia dlaczegoś strasznie trzęsła się, żeby nikt głośno tego nie powiedział. Propaganda pracowała w służbie ciszy.Ale od tamtej pory i partia się wycwaniła. Zrozumiała, że taki sam efekt można uzyskać wywołując zgiełk, w którym zginie każde słowo prawdy. Poszczególne bandy starają się zatem kontrolować wytwórnie zgiełku, to znaczy – media elektroniczne, natomiast banda rządząca całą swoją pomysłowość wysila, by ze wszystkich ściągnąć wyznaczony haracz. Nie powstrzymują jej przed tym żadne względy przywoitości. Zresztą – jaka tam przywoitość, kiedy tu idzie o szmal? Dlatego, podobnie jak za komuny, jedynym wyjściem staje się ponownie konspiracja. Wtedy schodziliśmy do konspiracji, żeby stworzyć enklawy wolnego słowa i wolnej mysli. Dzisiaj – żeby stworzyć enklawy wolnej gospodarki. Z informacji GUS wynika, że około 30 procent produktu krajowego brutto, a więc tego, co zostało w Polsce wyprodukowane i sprzedane, powstaje w „szarej strefie”, to znaczy – w konspiracji przed okupującymi państwo biurokratycznymi mafiami. To znak, że instynkt samozachowawczy podpowiada ludziom właściwe sposoby obrony. Jaka szkoda, że ksiądz profesor Michał Heller nie może już z tego skorzystać.