„Biało-krwawy, krwawo-biały, lniany opatrunku, który zwiesz się sztandar. Coś się z wielkim krwotokiem uporał. Wiatr rozwiewa ten dokument rany. Wznosi w górę bohaterski bandaż. Tę pamiątkę, ten dług i ten morał” - napisała Maria Pawlikowska- Jasnorzewska pod tytułem „Barwy narodowe”. Akurat w ramach nowej, świeckiej tradycji, która narodziła się gwoli wypełnienia luki między komunistycznym reliktem w postaci święta 1 maja, a rocznicą uchwalenia Konstytucji 3 maja i święta Matki Boskiej Królowej Polski. Mamy dzisiaj „Dzień flagi”, z którym – szczerze mówiąc – nie bardzo wiadomo, co właściwie robić. Tymczasem zacytowany wyżej wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej dostarcza nam znakomitej wskazówki.

Po pierwsze – polska flaga porównana została do „opatrunku, co się z wielkim krwotokiem uporał”. Rzeczywiście, może się ona z opatrunkiem kojarzyć. No dobrze – ale na co nakłada się opatrunek? Wiadomo – na ranę. A kiedy powstaje rana? W różnych okolicznościach – ale najwięcej ran powstaje w bitwach. A uczestnicy bitew walczą z wrogiem który chce siłą odebrać ludziom wolność, a państwu – niepodległość. Bo – jak zauważył pruski kanclerz Otto Bismarck, nawiasem mówiąc – wielki wróg naszego narodu – zagadnień dziejowych nie rozstrzyga się deklamacjami, tylko „krwią i żelazem”. I o tym trzeba pamiętać, gdy słyszymy okolicznościowe deklamacje o wolności i niepodległości. I jedno i drugie zdobywa się i utrzymuje, płacąc daninę krwi. To wysoka cena – ale gdyby była niska, to by znaczyło, że wolność i niepodległość nie jest wiele warta. I o tym właśnie przypominają nam barwy narodowe, przypominające „opatrunek, co się z wielkim krwotokiem uporał”. To jest właśnie „pamiątka”, o której wspomina Maria Pawlikowska-Jasnorzewska.

Skoro tak, to flaga przypomina tych, którzy w walce o wolność i niepodległość złożyli daninę krwi. Nie tylko przypomina, ale zobowiązuje. Skoro dzięki ich ofierze, skoro dzięki ich poświęceniu, możemy zażywać wolności, a niepodległością nawet frymarczyć, to elementarne poczucie przyzwoitości domaga się, byśmy ich otoczyli wdzięczną pamięcią. I na naszych oczach tak się właśnie dzieje. Część młodego pokolenia, można powiedzieć – awangarda historycznego narodu polskiego - z miłością pochyla się nad tymi, których polskojęzyczna wspólnota rozbójnicza nie tylko zamordowała, ale skazała na wieczne zapomnienie. Przekreślenie tamtego nikczemnego wyroku, otoczenie bohaterów wdzięczną pamięcią – to jest właśnie spłata długu u nich zaciągniętego. Wprawdzie rozwnuczone potomstwo polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej, z którą historyczny naród polski od 1944 roku musi dzielić terytorium państwowe, zgrzyta zębami z wściekłości i podnosi wrzask, żeby zagłuszyć wyrzut sumienia, ale na szczęście psie głosy nie idą w niebiosy. Młode pokolenie z pogardą odrzuca rozmaite „legendarne postacie”, których nasi okupanci przygotowali cały Legion i nieomylnym instynktem odgaduje, komu należy się szacunek, a komu nie.

I wreszcie - „morał” - czyli wskazówka, jak w każdych okolicznościach służyć wolności i niepodległości. Jak bowiem zauważył kanclerz wielki koronny Jan Zamoyski, po to mamy państwo, byśmy „wolności naszych zażywali”. Tymczasem niektórzy wykorzystują wolność do szkalowania własnego narodu. W nadziei na kolejne listki do wieńca sławy, no i oczywiście – jurgielt – prezentują w swoich utworach wizerunek Polaków, jako prymitywnej dziczy, która aż się prosi, by jacyś starsi i mądrzejsi roztoczyli nad nią swoją kuratelę. Wprawdzie żrą polski chleb, ale jednocześnie wydaje im się, że prezentując światu taki wizerunek rodaków, wyrosną na elitę. Ale nie są żadną elitą i nie będą. Są tylko szumowiną, którą chaotyczne prądy wyrzuciły na powierzchnię, ale która prędzej, czy później pójdzie na dno, podobnie jak ci, którzy swoje życiorysy zaczynają od roku 1990.