„Gdy kradniesz gwóźdź lub drutu szpulę, uszczuplasz przez to całą pulę. A pula nie jest do kradzieży! Pula się cała nam należy!” – Objaśniał Towarzysz Szmaciak te arcana robotnikowi Deptale. Obserwując rozwój wypadków na polskiej scenie politycznej, a zwłaszcza zaskakujące objawy zwijania ochronnego parasola nad rządem premiera Tuska przez kontrolowane przez razwiedkę telewizyjne stacje, można odnieść wrażenie, jakby premier Tusk próbował połączyć piękne z pożytecznym. Ale incipiam.

Jak wielokrotnie wspominałem, prawdziwym programem rządu premiera Tuska jest odwdzięczanie się razwiedce za doprowadzenie Platformy Obywatelskiej do zewnętrznych znamion sukcesu. Ponieważ jednak to razwiedka decyduje w jakich formach rząd ma się odwdzięczać, to PO, sam premier i ministrowie jego rządu o swoim programie bywają informowani na bieżąco. W rezultacie taki np. minister sportu, pan Drzewiecki o 9 rano wychwala pod niebiosa pana Borowskiego, a już o 11 odczytuje decyzję o jego dymisji. Jak się okazało, poszło o przetarg, który wygrała nie ta firma, co powinna. Takie sytuacje są jednak ogromnie frustrujące nawet dla dygnitarzy wystruganych z banana, toteż wypowiedzenie przez rząd premiera Tuska wojny Polskiemu Związkowi Piłki Nożnej stało się w tej sytuacji całkowicie zrozumiałe. W PZPN, jak zauważył kiedyś były piłkarz Janusz Tomaszewski, agent siedzi na agencie i agentem pogania. Jeśli nawet pan Tomaszewski trochę przesadził, to tylko trochę, a w tej sytuacji wydaje się oczywiste, że PZPN, chociaż oficjalnie nie ma nic wspólnego z budowaniem stadionów, hoteli, autostrad i lotnisk na Euro - 2012, to nieoficjalnie może mieć bardzo wiele.

Pierwsza walna bitwa z PZPN zakończyła się sromotną rejteradą rządu, bo PZPN, zgodnie ze wskazówką Archimedesa („dajcie mi punkt oparcia, a podniosę Ziemię!”), znalazł punkt oparcia w postaci FIFA i UEFA, które zagroziły Polsce zawieszeniem futbolowych rozgrywek. Perspektywa konfrontacji z rozwścieczonymi „pseudokibicami” , którzy nie kucają nawet przed policją, uświadomiła premieru Tusku, że to nie jakieś bezpieczne, dobrotliwe przekomarzania z bratnim PiS-em na użytek łatwowiernej publiczności. Przed takimi groźbami cofali się znacznie potężniejsi od tubylczego premiera, że wspomnę tylko genseka Gorbaczowa, który swoim „suchym zakonem” wywołał w Rosji bunty wódczane („Było piat’, a budiet wosiem, wsio rawno my pit’ nie brosim; jeśli budiet dwadcat’ piat’ - snowa Zimnyj budiem brat’!”) i skończył na łaskawym chlebie u Amerykanów. Toteż premier Tusk tym razem się cofnął, ale najwidoczniej zachował głęboką urazę i postanowił pomścić upokorzenie.

Ten zwód miał najwyraźniej zmylić przeciwnika, zgodnie z taktycznymi założeniami, jakie w 1981 roku przyjął generał Jaruzelski pod nazwą „linii porozumienia i walki”: „Nie płoszmy ptaszka, niech mu się zdaje, że naszej partii siły nie staje (...) aż o poranku za oknem dojrzy kontury tanku, potem na schodach usłyszy kroki. Wnet się posypią piękne wyroki!” I rzeczywiście! Jak tylko premier Tusk odleciał do Chin Ludowych, od których jeszcze w sierpniu zdecydowanie się odcinał z powodu naruszania tam praw człowieków, zaraz policja zaczęła po kolei zatrzymywać kandydatów na prezesa PZPN, a prokuratorzy zaczęli stawiać im całe serie bolesnych zarzutów. Jeszcze raz objawiły się w całej pełni zalety połączenia funkcji ministra sprawiedliwości z funkcją prokuratora generalnego. Jeszcze raz - bo po raz pierwszy, jak pamiętamy, wystąpiły one zaraz na początku kadencji rządu premiera Tuska, kiedy to prokuratorzy poumarzali śledztwa przeciwko dawnym klientom ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego pana Ćwiąkalskiego. Razwiedka coś tam musiała przewąchać wcześniej, bo objawy zwijania medialnego parasola nad rządem premiera Tuska wystąpiły już w rocznicę ubiegłorocznych wyborów. Można było to wiązać z pojawieniem się politycznej inicjatywy firmowanej przez Włodzimierza Cimoszewicza i Dariusza Rosatiego, którzy ucieleśniają historyczny kompromis „Chamów” z „Żydami” i można nadal, bo wiadomo, że Włodzimierz Cimoszewicz jest znacznie bliższy razwiedce – krew z jej czerwonej krwi i kość z jej nieugiętej kości – niż jakiś tam Donald Tusk, na którego wskazać mogła wyłącznie mądrość etapu.

Nie jest wykluczone, że i premier Tusk zrozumiał, że to nie żarty i że kwestia została postawiona po leninowsku: kto tu kogo. Ale kropkę nad „i” stawia dopiero komunikat z rozmów premiera Tuska w Pekinie. Już mu się Chiny podobają do tego stopnia, że nawet zapowiedział otwarcie Polski dla chińskich przedsiębiorców. Pamiętając o chińskiej ofercie na budowę w Polsce stadionów i innych obiektów trudno mieć wątpliwości, że ten komunikat oznacza próbę wyemancypowania się spod kurateli razwiedki, a być może nawet –wypowiedzenie jej wojny. Zasadnicze przetargi na budowę stadionów, autostrad, lotnisk i hoteli dopiero się zaczną, a nietrudno się domyślić, że rozpieszczonym komfortowymi warunkami razwiedczykom trudno będzie przelicytować Kitajców. Krótko mówiąc – wydaje się, że premier Tusk zrobił to samo, co wcześniej PZPN, tzn. znalazł punkt oparcia, który pozwala mu podważyć rozmaite betony. Skłania to raz jeszcze do powrotu do melancholijnego pytania, czy w Polsce można być skutecznym politykiem nie będąc niczyim agentem? Najwyraźniej nie można, więc tylko patrzeć, jak zapanuje u nas moda na chińszczyznę.