Nadchodzi święto 3 maja – rocznica Konstytucji, poprzedzona 1 maja – świętem naszych okupantów. Tak naprawdę bowiem, to oficjalne obchody 1 maja, jako święta państwowego, zostały na ziemiach polskich zaprowadzone przez obydwu naszych okupantów: niemieckiego i sowieckiego, bo zarówno w hitlerowskiej III Rzeszy, jak i stalinowskim Związku Sowieckim 1 maja był wielkim świętem państwowym.

Że 1 maja był obchodzony w PRL – to rzecz zrozumiała, ale teraz, w 17 roku od rzekomego upadku komuny – już jakby trochę mniej. Najwidoczniej składa się na to szereg zagadkowych przyczyn, ale mniejsza o to, bo ważniejsze jest oczywiście święto 3 maja.

W rocznicę uchwalenia słynnej konstytucji politycy i inne autorytety moralne wygłaszają przemówienia zawierające mnóstwo bredni, wśród których na plan pierwszy wybija się brednia, jakoby było to „święto polskiej demokracji”. Głosiciele tej bredni najwyraźniej nie zadali sobie trudu przeczytania Konstytucji 3 Maja, bo gdyby to zrobili, to bez trudu zorientowaliby się, że ta „ustawa rządowa”, uchwalona w celu ratowania państwa przed śmiercią, oznaczała radykalne zerwanie z demokracją.

Likwidowała w Polsce ustrój republikański, w której każdorazowy król był kimś w rodzaju dożywotniego prezydenta i przywracała ustrój monarchiczny w postaci monarchii dziedzicznej. Sejm wprawdzie był utrzymany, ale ustawa „okołokonstytucyjna” radykalnie ograniczała demokrację, pozbawiając tzw. „szlachtę-gołotę”, a więc szlachetków pozbawionych własnych majętności i żyjących z czepiania się pańskich klamek, prawa głosu na sejmikach, czyli prawa wybierania posłów na Sejm. Takie to posunięcia ustrojowe, z dodatkiem podniesienia liczebności armii do 100 tys. uznali twórcy Konstytucji 3 maja za niezbędne dla wzmocnienia państwa.

Kiedy zatem z okazji obchodów rocznicy rozwodzimy się nad ich patriotyzmem i mądrością, wypada zastanowić się, dlaczego właściwie nie naśladujemy ich dzisiaj, kiedy państwo nasze też sprawia wrażenie pogrążonego w rozkładzie, tylko wszystko robimy odwrotnie? Dlaczego rozszerzamy demokrację, np. wprowadzając dodatkowe i całkowicie zbędne szczeble administracji samorządowej i nowe, absolutnie zbędne urzędy, stwarzając szlachcie-gołocie dodatkowe żerowisko, kosztem np. oszczędności na siłach zbrojnych?

Dlaczego tolerujemy obcą agenturę w postaci różnych „centrów” finansowanych przez obce rządy za pośrednictwem niby to „pozarządowych” fundacji? Wszystkie te sprawy będzie można spokojnie przedyskutować sobie przy wódeczce, podczas okolicznościowych bankietów, urządzanych na koszt podatnika, co poniekąd zobowiązuje ich uczestników do podyskutowania o sprawach publicznych.

Tym bardziej warto skoncentrować się wokół tych zagadnień, że 3 maja jest również świętem kościelnym – Matki Boskiej, Królowej Korony Polskiej. Wprawdzie święto to zostało ustanowione na prośbę polskich biskupów stosunkowo niedawno, bo w latach 20-tych XX wieku, ale jego rodowód jest znacznie starszy. Intytulacja Matki Boskiej jako Królowej Polski nie ma jedynie charakteru symbolicznego, a jak najbardziej dosłowny.

Pierwszego kwietnia 1656 roku w katedrze lwowskiej król polski i wielki książę litewski Jan Kazimierz oficjalnym aktem państwowym nadał Matce Jezusa Chrystusa tytuł Królowej Korony Polskiej i Wielkiej Księżnej Litewskiej, a następnie, po uroczystym ogłoszeniu go w katedrze, w obecności przedstawicieli Senatu, Izby Poselskiej, generalicji, czyli hetmanów, szlachty oraz przedstawicieli pozostałych stanów społeczeństwa Rzeczypospolitej, a także przedstawicieli dyplomatycznych państw obcych, akt ten został oficjalnie zarejestrowany w grodzie, co było dopełnieniem procedury obowiązującej przy tego rodzaju decyzjach. Krótko mówiąc, Matka Boska została Królową Korony Polskiej lege artis, więc papież, ustanawiając na prośbę polskich biskupów kościelne święto w dniu 3 maja, właściwie potwierdzał istniejący od 1656 roku stan prawny.

Warto bowiem zwrócić uwagę również na specyfikę stanu faktycznego. Dogmat religii katolickiej głosi, że Matka Boska została wzięta do nieba „z duszą i ciałem”, a więc egzystuje wprawdzie poza czasem, ale w jak najbardziej ludzkiej postaci, a zatem, z punktu widzenia zasad prawa rzymskiego, może być podmiotem praw, również i takich, jak obdarzenie tytułem królewskim.

Zatem ustanowienie Matki Boskiej Królową Korony Polskiej spełnia warunki ważności nie tylko od strony prawomocności aktu dokonanego przez króla Jana Kazimierza, ale również od strony Osoby tym tytułem obdarowanej. Krótko mówiąc, wygląda na to, że Polska nadal jest monarchią, ponieważ żadna władza, ani polska, ani obca, prawomocnego nadania uczynionego przez króla Jana Kazimierza nigdy ani formalnie, ani w sposób dorozumiany nie odwołała.

Jak z tego punktu widzenia ocenić postępek w postaci referendum akcesyjnego, jakie odbyło się 8 czerwca 2003 roku, kiedy to większość głosujących opowiedziała się za przyłączeniem Polski do Wspólnot Europejskich? Jak ocenić ewentualne referendum, w którym będziemy nakłaniani do przyjęcia konstytucji Unii Europejskiej, czyli zupełnie nowego państwa, którego Polska byłaby odtąd prowincją?

Czy poparcie w referendum ratyfikowania tej konstytucji nie byłoby aby z naszej strony zdradą naszej Królowej i wypowiedzeniem Jej naszej obediencji? Jak widać nie są to sprawy błahe, więc 3 maja, zamiast wygłaszać czy wysłuchiwać bredni o „święcie demokracji”, lepiej sobie te wszystkie sprawy gruntownie przemyśleć.