Prof. Wojciech Sadurski jest swoistą ozdobą rodzaju ludzkiego. Może nie „umiłowaniem i słodyczą rodzaju ludzkiego” jak historyk Swetoniusz napisał o cesarzu Tytusie. Ten Swetoniusz, nawiasem mówiąc, musiał mieć odwagę desperata, bo cesarz Tytus to ten sam, który zburzył Świątynię Jerozolimską i zabrał stamtąd złotą menorę, która do dzisiaj widnieje na rzymskim Łuku Tytusa. Ciekawe, że jakaś organizacja żydowska zażądała niedawno zwrotu tej menory od... Watykanu!

Dzisiaj żaden Swetoniusz Trankwillus nie odważyłby się obdarzyć Tytusa takimi komplementami z obawy przed Moniką Olejnik, która obok innej gwiazdy polskiej żurnalistyki, może uchodzić za dowód prawdziwości teorii reinkarnacji. Czyż nie przypomina ona do złudzenia Wandy Odolskiej (nee Boye), upiornej stalinówy, której głos wywoływał ciarki nie tylko na skórze słuchaczy Polskiego Radia, ale wszystkich ówczesnych dygnitarzy?

Kogo bowiem Odolska wskazała nieubłaganym palcem, ten stawał się żywym, a potem – często zwykłym trupem. Odolska umarła naturalną śmiercią w 1972 roku i zaraz na arenie medialnej pojawiły się liczne wcielenia, męskie i żeńskie, co z jednej strony mogło dowodzić jej wielkiej żywotności, ale z drugiej – wyraźnego nieukontentowania dotychczasowymi wcieleniami.

Ta sytuacja zmieniła się dopiero z początkiem lat 80–tych, kiedy to z radiowej anteny zabrzmiał stanowczy głos młodej absolwentki zootechniki. To była właśnie Monika Olejnik, do której dzisiaj najważniejsi dygnitarze potulnie drepcą na przesłuchania. Za Stalina – jednak ich doprowadzano, więc postęp jest!

Można powiedzieć, że z takiego wcielenia Wanda Odolska niewątpliwie jest zadowolona, oczywiście pod warunkiem, że teoria reinkarnacji byłaby prawdziwa. Może nie powinienem rozwodzić się nad takimi hipotezami na łamach „NDz”, ale po pierwsze – moje hasło, to „ścieżka OBOK drogi”, a po drugie – skoro wszyscy tak zachęcają katolików do „otwartości” – no to jazda!

Swetoniusz za takową psotę z pewnością zostałby oskarżony o „antysemityzm”, który Monika Olejnik zwalcza podobnie, jak Wanda Odolska „wroga klasowego”. Już tam z własnego doświadczenia musi ona wiedzieć, z której strony dzisiaj wiatr wieje, a cóż dopiero, gdy w jej cielesnej powłoce może siedzieć duch Wandy Odolskiej?

Wielki Brat patrzy i notuje – kogo najbardziej zasmuciło postanowienie toruńskiej prokuratury w sprawie „taśm o. Rydzyka” i czyją paszczę najdłużej ściskał trismus. Monika Olejnik z pewnością nie da się w takich sprawach nikomu wyprzedzić, chyba że Piotrowi Kadlcikowi z warszawskiej gminy żydowskiej, ale to chyba zrozumiałe, że jemu zarówno w tej, jak i w każdej innej sprawie, należy się pierwszeństwo.

Ale mniejsza już o cesarza Tytusa – czy on był „umiłowaniem i słodyczą rodzaju ludzkiego”, czy dzisiejsza ludzkość powinna upodobać sobie w innych delikatesach, bo tak naprawdę chodzi przecież o profesora Wojciecha Sadurskiego, również ozdoby rodzaju ludzkiego, tyle – że swoistej.

Twierdzi on, że jest liberałem, w czym przypomina bohatera poematu Janusza Szpotańskiego („zgoda, ja mogę być leberał, tylko wy o tem mnie powiedzcie!”), ale większość poglądów uważa za „niedopuszczalne” – w czym oczywiście bliski jest totalniakom. W dodatku Kandyjska Fundacja Dziedzictwa Polsko–Żydowskiego awansowała go na „liberalnego filozofa”. Słowem – rodzaj współczesnego człowieka renesansu, więc nic dziwnego, że urzęduje na Europejskim Instytucie Uniwersyteckim we Florencji, kształcącym europejsów.

Wspominam o tych szczegółach, bo prof. Sadurski ganiąc prof. Legutkę, jednocześnie go pochwalił za to, iż jest lepszy od „rodziny Giertychów”. Może to oznaczać, że w środowisku europejsów zaczyna dominować tendencja do penetrowania powiązań rodzinnych. Może to być zarówno wstępem do budowania nowej arystokracji, jak i przywrócenia zasady zbiorowej odpowiedzialności.