Przekroczenie kolejnego, trzeciego już miliona wejść na stronę zastało mnie w Ottawie. Ale nie tylko z tego się cieszę, a ściślej – nie przede wszystkim z tego. Najbardziej cieszy mnie to, że dotrzymujecie mi Państwo towarzystwa, co utwierdza mnie w celowości uprawiania publicystyki.

Nawet jeśli nie zgadzacie się Państwo z tym, co piszę, czy mówię (ja zresztą też nie zgadzam się z wieloma poglądami prezentowanymi na forum) – to wydaje mi się, że lektura moich felietonów czy komentarzy zaspokaja jakąś ważną Państwa potrzebę. W przeciwnym razie tego trzeciego miliona z pewnością by nie było.

Krótko mówiąc – wygląda na to, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. Czegóż chcieć więcej?

Wprawdzie rozwój sytuacji politycznej nie nastraja optymistycznie, ale – po pierwsze – bywało gorzej, a po drugie – poza polityką też jest życie. Jednak, kiedy już opadnie tuman wzniesiony przez elity polityczne w ramach rytualnego, jesiennego bekowiska, warto zastanowić się zarówno nad jakimś remedium na chroniczny, jak się wydaje, kryzys parlamentaryzmu w Polsce i nad sposobem wyjścia ze ślepego zaułka, w jaki wpędza nasze społeczeństwo uporczywe kontynuowanie socjalistycznego zabobonu. Czy jest to w ogóle możliwe w warunkach demokracji politycznej?

O tych i innych sprawach zamierzam mówić na spotkaniach z Polakami mieszkającymi w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Mam nadzieję, że podczas tych spotkań zrozumiemy się wzajemnie, podobnie, jak za poprzednim razem. A Wam, Drodzy Państwo, z okazji trzeciego miliona życzę inspiracji do kolejnych przemyśleń i w ogóle – wszelkiej pomyślności.