Ludowa Republika – Santa Monica! Wprawdzie Santa Monica koło Los Angeles w Kalifornii kojarzy się nam raczej z blichtrem, na który snobują się nadwiślańscy światowcy, ale tak naprawdę to i tam socjalizm zapuszcza swoje korzonki, głównie za sprawą starej bolszewicy Jane Fondy.

Starsi pamiętają, jak to Jane Fonda wygłupiała się podczas wojny w Wietnamie, ale kładli to na karb młodości. Nie na darmo jednak przysłowie powiada, że czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci, co w przypadku Jane Fondy przybrało postać swoiście pojmowanej ochrony lokatorów. Przeforsowała w Santa Monica zasadę, że lokatorów nie wolno wyrzucić, nawet jeśli nic nie płacą.

W tej sytuacji tylko patrzeć, jak Santa Monica zacznie przypominać przedwojenne czynszówki na łódzkich Bałutach, chociaż na razie blichtr jest na poziomie. Toteż nurzam się w nim, niczym Esik w Ostendzie („Esik sie nurza, szczypie w odnóża, paszczę wynurza i dalej ji”), pomny hasła „korzystajcie z wojny, bo pokój będzie straszny!”.

Docierają bowiem do mnie z kraju stłumione echa przedwyborczych bojów. Wygląda na to, jakby największym wydarzeniem była debata między Jarosławem Kaczyńskim a Aleksandrem Kwaśniewskim. Ja oczywiście jej nie oglądałem, ale doprawdy nie pojmuję, co mogłoby w niej być takiego interesującego.

Aleksander Kwaśniewski – wiadomo, to znaczy pardon – nigdy nie wiadomo, kiedy mówi serio, a kiedy nie, toteż obciążanie sobie pamięci słuchaniem tego, co mówi, mija się z celem („To się z celem mija” – głosił wierszyk napisany na konkurs poezji turpistycznej, jaki w 1971 roku urządziliśmy w akademiku na Jelonkach).

Z kolei Jarosław Kaczyński – też wiadomo; trzeba walczyć z korupcją, ale w taki sposób, by mogły przy tym powstawać nowe posady dla uczciwych – bo na cóż stawiać w tych zepsutych czasach, jeśli nie na uczciwość?

Można oczywiście stawiać na bezstronność – co właśnie uczynił Episkopat, ogłaszając przy okazji nowy grzech – grzech zaniedbania, jakim jest powstrzymanie się od udziału w wyborach.

Przypominam sobie w związku z tym, że ten grzech już raz był ogłoszony w 1995 roku przez JE bpa Tadeusza Pieronka. W rozmowie nadanej przez Radio Watykańskie poinformował on o tym nowym grzechu w związku z drugą turą wyborów prezydenckich, do których stawał Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski.

Już zacząłem się zamartwiać, co poczniemy z taką armią zatwardziałych grzeszników, kiedy po zakończeniu drugiej tury wyborów w „Życiu Warszawy” przeczytałem wypowiedź bpa Pieronka, pryncypialnie piętnującego osoby nadużywające uczuć religijnych dla celów politycznych, m.in. poprzez wygłaszanie opinii, jakoby powstrzymanie się od udziału w wyborach było grzechem. Wtedy nowy grzech obowiązywał zaledwie kilka dni; teraz zanosi się, że będzie obowiązywał trochę dłużej.

Wszystkie te znaki pokazują, że mamy do czynienia z elegancką wojną konwencjonalną, żeby nie powiedzieć – sportową. Wprawdzie „Gazeta Wyborcza” jeszcze siłą inercji lamentuje, że demokracja w Polsce zagrożona, ale widać, że ma się dobrze.

Najlepszym tego dowodem jest prewencyjne zawieszenie telewizyjnego programu „Forum” w związku z usiłowaniem wzięcia w nim udziału przez Janusza Korwin-Mikkego. Nie bez kozery Janusz Szpotański napominał, że „na tym świecie pełnym złości nigdy nie dość jest przezorności”.

Głowę dam, że JK-M na pewno zacząłby się odgrażać, że „UPR zlikwiduje koryto”, przez co zmusiłby innych uczestników programu do obrony „koryta” przed likwidacją, co mogłoby sprawić fatalne wrażenie pedagogiczne – cały pogrzeb, to znaczy – cała kampania na nic! Zawieszenie programu pokazuje, co w kampanii jest najważniejsze, co jest jej, że tak powiem, najtwardszym jądrem.

Skoro zatem establishment stanął na nieubłaganym gruncie obrony „koryta”, to znaczy, ze walczy tylko o lepszy do niego dostęp. Warto w tej sytuacji wspomnieć, że „koryto” napełniane jest bogactwem konfiskowanym obywatelom, którzy – jak się okazuje – zobowiązani zostali w sumieniu do statystowania w tej walce o lepszy dostęp pod rygorem grzechu. A to ci dopiero paradoks: za twoje myto jeszcze cię obito nie tylko na tym, ale i na tamtym świecie!

Nic nie sprzyja takim otchłannym rozważaniom, jak lot samolotem na wysokości 11 kilometrów. Właśnie lecę z Los Angeles do Dallas na spotkanie nocy i – jak się okazuje – burzy. Pierwszy raz widzę burzę z takiej wysokości.

W narastającym z każda chwilą mroku strzelające pioruny robią niesamowite wrażenie, prześwietlając upiornymi błyskami chmury, jak horyzont długi. A nad tym wszystkim – spokojne nieruchome gwiazdy, pokazujące łagodzący wpływ dystansu.

Następnego dnia w Dallas z panem Stanisławem Futoma oglądamy miejsce zamachu na prezydenta Kennedy`ego 22 listopada 1963 roku. Na jezdni zaznaczony jest punkt w którym znajdował się prezydencki samochód, zaś przy trotuarze – tablica, że właśnie tutaj się to stało.

Z tylu, troche wyżej stoi budynek składnicy książek, z okna której miały paść strzały. Upamiętnia to tablica na ścianie, na której między innymi zapisano że Oswald strzelał stąd „prawdopodobnie”. Czyjaś pracowita ręka starannie to słowo podkreśliła, ryjąc w metalu czymś twardym.

Widać, że i tutaj ludzie nie ufają oficjalnym wyjaśnieniom władz, co zresztą daję o sobie znać również w postaci kwestionowania urzędowych ustaleń przebiegu wydarzeń 11 września 2001 roku. Oczywiście po cichu i jakby pokątnie, bo chociaż wszyscy siłą inercji nadal podkreślają, że Ameryka jest „wolnym krajem”, to jednak z takimi opiniami bezpieczniej jest się już nie wychylać.

Przewidział to w Polsce Gałczyński jeszcze przed wojną, umieszczając w poemacie „Tatuś” prorocze słowa, jak to tatuś zasłania okna mapą: „czyli że co do tych okien, to każdy kraj ma gestapo”.

Z drugiej jednak strony co Texas, to jednak Texas. „Nie zadzieraj z Texasem” – przestrzega napis na teksaskiej fladze umieszczonej na koszulkach i pocztówkach. Nawiasem mówiąc, ta flaga jest bardzo podobna do polskiej, bo biało-czerwona, tylko że z gwiazdą.

Podobnie swojsko wyglądają stanowe targi. Wprawdzie stoją tam potężne półciężarówki o pojemności silników 5, a nawet 6 litrów, bez których szanujący się mężczyzna w Texasie nie rusza się z domu, traktory i maszyny rolnicze „John Deere”, ale znaczna część ekspozycji zajmuje tradycyjna gałąź teksaskiej gospodarki, to znaczy krowy i świnie.

Pilnują ich prawdziwi kowboje, przez tutejszych wykształciuchów nazywani „czerwonymi karkami”, co oznacza jeszcze niższy stopień w społecznej hierarchii niż „niebieskie kołnierzyki”. Co tu dużo mówić – i tutaj, podobnie jak w Europie, „najcięższa jest dola chłopa”. I jak w tej sytuacji nie grzeszyć?