„Poglądy, charakter, postawa zjawiskiem są dosyć rzadkim. Więcej się da wytłumaczyć zwyczajnym losu przypadkiem. (...) Grosz jest dziś w MSZ-ecie, a Rubel jest u Andersa. Bo tak się właśnie złożyło choć mogło być vice versa. Gdyby Bielecki był w Polsce, Borejsza by chodził z Bieleckim. A gdyby tu był Piasecki, Grydzewski by chodził z Piaseckim” – pisał w wierszu „Igraszki losu” Antoni Słonimski, dodając na końcu, że „tylko Ważyk w Londynie nie byłby oficerem”.

Kiedy to piszę, policja usunęła protestujące pielęgniarki z jezdni Alej Ujazdowskich, naprzeciw Kancelarii Premiera, gdzie koczowały one poprzedniej nocy, w intencji zmuszenia rządu do niezwłocznej wypłaty podwyżek.

Na takie dictum każdy normalny rząd wzruszyłby tylko ramionami, bo w normalnym państwie mającym normalny rząd, władza państwowa nie byłaby stroną w sporach płacowych pielęgniarek, czy lekarzy. Pielęgniarki mogłyby spierać się o płace z właścicielami szpitali, zaś lekarze (kiedyś był to wolny zawód, a teraz sami siebie określają mianem „białych niewolników”) – również ze swoimi pracodawcami, o ile nie prowadziliby prywatnych praktyk.

Ale my nie mamy normalnego państwa; my mamy państwo, które jeszcze nie powróciło do normalności po bolszewickich eksperymentach. Ich usuwanie potrwa jeszcze co najmniej kilkadziesiąt lat, o ile w ogóle się uda, bo właśnie rośnie nam nowa generacja bolszewików, których wybitnym przedstawicielem jest „socjaldemokrata” Sławomir Sierakowski.

Ponieważ za komuny wielu ludziom zrobiono wodę z mózgu wmawianiem, jakoby „gospodarka uspołeczniona” była szczytowym osiągnięciem myśli ekonomicznej i społecznej, pan Sierakowski ma całkiem spore szanse, zwłaszcza, że trockiści, którzy zdominowali Unię Europejską, wspierają takich jak on.

Nawiasem mówiąc, również na tzw. „prawicy” zwolenników powrotu do normalności też jest mniej, niż na lekarstwo. Oni też zasmakowali już w urokach „gospodarki uspołecznionej” to znaczy – dyrygowanej przez urzędników nie odpowiadających majątkowo za skutki swoich decyzji. Istotą „gospodarki uspołecznionej” jest bowiem to, że decyzje podejmują urzędnicy, a za ich skutki płacą podatnicy.

Nawiasem mówiąc, pomysł, by gospodarkę oddawać w pacht urzędnikom, jest oczywiście idiotyczny już na pierwszy rzut oka; jeśli ktoś poluje na państwową posadę, to najlepszy dowód, że nie zna się na gospodarce, bo gdyby się znał, to zająłby się biznesem. I to właśnie jemu oddaje się gospodarkę całego kraju! Trudno wyobrazić sobie coś bardziej idiotycznego!

Wokół protestujących uwijają się politycy z partii opozycyjnych. Pan Ryszard Kalisz z SLD w narastającym upale ofiarnie wytapia z siebie tłuszcz, pani Elżbieta Radziszewska szalenie współczuje pielęgniarkom brutalnie potraktowanym przez policję, a pan senator Stefan Niesiołowski, człowiek o zszarpanych nerwach, którego przywódcy Platformy Obywatelskiej wzięli sobie na chłopaka do pyskowania, stwierdził, iż usunięcie pielęgniarek z jezdni jest „hańbą rządu”.

Oczywiście nie ma najmniejszego powodu, by traktować poważnie to, co mówi pan Kalisz, czy pani Radziszewska, nie mówiąc już o panu senatorze Niesiołowskim, którego powinien zbadać jakiś dobry weterynarz. Rzecz w tym, że każdy z nich mówiłby zupełnie co innego, gdyby nie był w opozycji, tylko w koalicji rządowej.

Tak właśnie zrobił wybitny francuski polityk Jerzy Clemenceau. Dopóki był w opozycji, grzmiał o „świętym prawie do strajku”. Kiedy jednak w 1906 roku został ministrem spraw wewnętrznych, a w Pas de Calais wybuchł strajk górników, stłumił go bez ceregieli przy pomocy 30 tys. wojska i żandarmerii.