Ponieważ Anschluss Polski do Unii Europejskiej wygląda na przesądzony i chodzi już tylko o to, czy mamy zlikwidować niepodległość pod hasłem „normalizacji stosunków z sąsiadami”, czy pod hasłem „obrony interesu narodowego”, więc w tej sytuacji możemy spokojnie poświęcić się tradycyjnej naszej namiętności, to znaczy – groźnemu kiwaniu palcem w bucie, które dostarcza nam iluzji kreowania polityki światowej. Oto poseł Karski z Prawa i Sprawiedliwości wezwał do „bojkotu” Olimpiady w Pekinie. Bojkot ma wyglądać tak, że sportowcy wprawdzie do Pekinu pojadą, natomiast nie pojadą tam „politycy”. Nie ma rady; w tej sytuacji trzeba będzie zorganizować jakieś specjalne igrzyska dla polityków. Mężowie stanu mogliby tam rywalizować ze sobą w wyścigu do stołków, kradzieży na czas, albo - kto więcej ludzi wyprowadzi w pole.

Ale inicjatywa posła Karskiego to jeszcze nic w porównaniu z decyzją posła Platformy Obywatelskiej Jarosława Wałęsy, który postanowił walczyć z Chińczykami („tam wódz Chińczyki gromi, a wzdycha do kraju”) o święte prawo Tybetańczyków do niepodległości. Swoją drogą, ciekawe, dlaczego poseł Wałęsa uważa niepodległość Kosowa, czy Tybetu za tak ważną akurat w momencie, gdy jednocześnie popiera likwidację niepodległości Polski? Czyżby bycie „za, a nawet przeciw” było dziedziczne? Ale mniejsza już o to, bo znacznie ważniejsza jest wysokość płotu, który tym razem trzeba by przeskoczyć, chociaż z drugiej strony ludzie rosną wraz z krajem. Jednak mimo wszystko; Himalaje, to nie Stocznia, zwłaszcza, gdyby nie było nikogo, kto by mógł pana posła Wałęsę znów podsadzić.

Mam wszelako nadzieję, że aż tak źle nie będzie, bo już jesienią ub. roku zauważyłem w hali przylotów terminalu nowojorskiego lotniska Kennedy`ego ogromny billboard z przestrogą, by „nie izolować demokratycznych narodów”. Okazało się, że chodziło o Tajwan – żeby przyjąć go do ONZ niezależnie od Chin. Wprawdzie billboard wisiał z inicjatywy pozarządowej organizacji „przyjaciół Tajwanu”, ale przecież nie można z góry wykluczyć, że wysoko postawieni dygnitarze rządowi prywatnie też są przyjaciółmi Tajwanu, co wyjaśniałoby obecność billboardu w miejscu tak prestiżowym.

Tak się bowiem akurat składa, że wojna, jaką Stany Zjednoczone z sojusznikami prowadzą w Iraku i Afganistanie o zaprowadzenie tam demokracji i która kosztuje około 200 mln dolarów dziennie, finansowana jest głównie sprzedażą amerykańskich obligacji rządowych. Największym do tej pory nabywcą tych obligacji są Chiny, które wprawdzie wojnę w Iraku i Afganistanie potępiają, ale ją w ten sposób finansują. Stwarza to w stosunkach amerykańsko-chińskich taki problem, że w pewnym momencie może się okazać, iż jakaś ograniczona wojna z Chinami, może być tańsza, niż wykupywanie tych wszystkich obligacji. Powiedzieć tego wprost oczywiście nie można, ale można przecież albo zacieśniać więź z „demokratycznymi narodami”, albo – jeszcze lepiej – wesprzeć narodowo-wyzwoleńczą walkę Tybetu. Potem można by ewentualnie Tybetańczyków zdradzić, gdyby rokowania z Chińczykami w sprawie umorzenia części obligacji zakończyły się pomyślnie. To się nazywa łączeniem pięknego z pożytecznym, zwłaszcza, że ci Chińczycy uciskają swoich Tybetańczyków naprawdę – prawie tak samo, jak Izrael swoich Palestyńczyków, albo swoich Egipcjan prezydent Hosni Mubarak. Ale prezydent Mubarak jest przyjacielem Izraela i z tego powodu - również naszą duszeńką, więc ani pan poseł Karski nie będzie go bojkotował, ani poseł Wałęsa nie będzie z nim walczył. Chińczycy, to co innego, ale chyba też dopiero po Świętach?