Jesteśmy w cęgach reżymu – zwłaszcza my, biedni felietoniści. Nie chodzi mi nawet o reżym stworzony przez naszych okupantów, chociaż w jego cęgach też jesteśmy – ale o reżym wynikający z harmonogramu druku gazet. Tekst musi być dostarczony na konkretną godzinę – i ani chwili później – a tak się właśnie złożyło, że 26 marca do godziny 24.00, kiedy upływa ostatni moment przekazania komentarza do Redakcji „Gońca”, Państwowa Komisja Wyborcza będzie przyjmowała podpisy złożone przez komitety wyborcze kandydatów na prezydentów. Kto wykupi sobie czas antenowy w telewizorze, a kto będzie musiał obejść się smakiem – tego do końca nie wiemy. W tej sytuacji jedyna dobra wiadomość to wycofanie się z wyścigu do prezydentury osoby legitymującej się dokumentami wystawionymi na nazwisko „Anna Grodzka”, pod którym ukrywa się stary komuch Krzysztof Bęgowski. Jakże przy tej okazji nie przypomnieć opinii Maurycego Mochnackiego, co prawda o wielkim księciu Konstantym Pawłowiczu, ale jak się okazuje – aktualnej i dzisiaj: „Los swej ironii wobec nas dalej posunąć nie chciał. Może też i nie śmiał?”

Więc kiedy tak zachodzimy w um („zachodzim w um z Podgornym Kolą...”), kto będzie kandydował na prezydenta, a kto nie, na sojuszniczej Ukrainie najwyraźniej rozpoczyna się dintojra. Gdy wojna chwilowo się uciszyła, musiało pojawić się pytanie, kto odpowiada za utratę Krymu i wschodnich obwodów. Zdymisjonowanie ministra do sytuacji nadzwyczajnych i jego zastępcy pod zarzutem korupcji było zaledwie wstępem do prawdziwej dintojry – bo w tych kategoriach można ocenić odwołanie przez prezydenta Poroszenkę finansowego grandziarza Igora Kołomyjskiego ze stanowiska gubernatora Dniepropietrowska, wypuszczonego mu w arendę przez premiera Arszenika Jaceniuka. Co Kołomyjski za to dał premierowi Arszenikowi – o tym sza! – zwłaszcza w sytuacji nasilenia walki z korupcją – ale coś przynajmniej musiał mu chyba obiecać? Teraz jednak odszedł „ na własna prośbę”, co może znaczyć, że od prezydenta Poroszenki otrzymał propozycję nie do odrzucenia.

Chodzi oczywiście nie o żadną korupcję - bo któż na Ukrainie nie jest bez grzechu wobec Boga czy bez winy wobec cara – tylko o to, że Kołomyjski sponsorował ochotnicze bataliony. Teraz, kiedy wojna się uciszyła, te bataliony mogłyby pomaszerować na Kijów. Nie jest wykluczone, że tak właśnie pomyślał sobie prezydent Poroszenko, którego protektorzy najwyraźniej nie życzyliby sobie takiego obrotu sprawy, więc Igorowi Kołomyjskiemu nie pomogły nawet pierwszorzędne korzenie. Inna rzecz, że te korzenie, przynajmniej w tej chwili, kiedy prezydent Obama dąsa się na premiera Netanjahu, próbuje gryźć wędzidło i wierzgać przeciwko ościeniowi, nie muszą być zaporową okolicznością, więc może właśnie dlatego, kijowski triumwirat rozpoczął nieubłaganą walkę z korupcją. Walka z korupcją ma jednak to do siebie, że wiadomo tylko, jak się zaczyna, a nigdy nie wiadomo, jak się kończy – o czym przekonał się pan prezydent Komorowski w związku ze SKOK-ami – więc i na Ukrainie może dojść do różnych niespodzianek, które przełożą się również na sytuację w naszym nieszczęśliwym kraju.

Umiłowani Przywódcy jak dotąd żyrowali w ciemno wszystkie poczynania kijowskiego triumwiratu, ale teraz, kiedy triumwirowie zaczynają wyrzucać z rządowej pirogi murzyńskich chłopców na pożarcie krokodylom, trzeba będzie nabrać trochę dystansu. Kiedy rozpoczęła się walka z korupcją, sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie i wczorajsza najukochańsza duszeńka z dnia na dzień może okazać się wrogiem ludu pracującego miast i wsi, a nawet – zatajonym agentem zimnego ruskiego czekisty Putina. Ale o to już pewnie zadbają oficerowie prowadzący, którzy przecież i tak każdego dnia nakręcają funkcjonariuszy poprzebieranych za dziennikarzy niezależnych mediów głównego nurtu.

Właśnie dziennikarze tygodnika „Wprost”, który swoim dziennikarstwem śledczym narobił tyle zamieszania na tubylczej politycznej scenie, zarzucili swojemu wydawcy Michałowi Lisieckiemu, że materiały przed publikacją w tygodniku przekazywał Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Pan Lisiecki wyjaśnia, że miał na względzie „dobro państwa”, a od siebie dodam, że w niezależnych mediach głównego nurtu taka procedura jest raczej rutynowa. Któż nie pamięta przypadku pani red. Janiny Paradowskiej z „Polityki”, która przed publikacją wywiadu z premierem Leszkiem Millerem na temat rozpętanej przez red. Michnika afery z Rywinem, na prośbę, a może na żądanie red. Michnika usunęła fragmenty już po autoryzacji? Nawiasem mówiąc, wydawca „Wprost” zwolnił dotychczasowego redaktora naczelnego Sylwestra Latkowskiego, instalując na tym stanowisku red. Tomasza Wróblewskiego z porządnymi korzeniami. Widać, że Stronnictwo Amerykańsko-Żydowskie po wykupieniu TVN dąży do gruntowanej przebudowy rynku niezależnych mediów w naszym nieszczęśliwym kraju, żeby niespodzianki – jeśli w ogóle będą się pojawiać - były niespodziankami przyjemnymi, a nie jakimiś takimi kłopotliwymi, w których można domyślać się szponów Putina.

Jakby nie wystarczała wojna na górze między rządzącymi Polską stronnictwami: Pruskim, Ruskim i Amerykańsko-Żydowskim, to jeszcze nakłada się na nią kampania wyborcza. Najwyraźniej nie jest jasne, czy niepisana zasada: „my nie ruszamy waszych – wy nie ruszacie naszych”, ma nadal obowiązywać, czy nie, bo po sporze o różnicę łajdactwa w związku z aferą w SKOK-ach, zainteresowane strony kopią się już nie tylko po kostkach, ale coraz wyżej i wyżej. Ta eskalacja musiała skłonić pana prezydenta Komorowskiego do deklaracji lojalności wobec Wojskowych Służb Informacyjnych, których, jak wiadomo, już „nie ma”, ale jeśli nawet – to co to komu szkodzi złożyć deklarację lojalności? Toteż pan prezydent Komorowski oświadczył, że likwidacja Wojskowych Służb Informacyjnych była „zbrodnią i hańbą”. Najwyraźniej uważa Wojskowe Służby Informacyjne za niezbędne dla naszego nieszczęśliwego kraju, a w tej sytuacji trudno, żeby i one nie uważały go za swego faworyta.

Tymczasem zaskakujące odkrycie, że przyczyną katastrofy samolotu Germanwings we francuskich Alpach była świadoma decyzja pilota, otwiera całkiem nowe możliwości również dla katastrofy smoleńskiej, której piąta rocznica przypadnie zaraz po świętach wielkanocnych. Mówiąc o nowych możliwościach mam oczywiście na myśli interpretację sławnego „błędu pilota”, skwapliwie uznanego za przyczynę katastrofy już w kilka minut po zdarzeniu, a obecnie bronionej przed podstępnymi atakami złowrogiego Antoniego Macierewicza przez zespół pana doktora Macieja Laska, zwanego również Laskiem Smoleńskim. Chodzi oczywiście o „zgodę”, którą za pośrednictwem pana prezydenta Komorowskiego nakazują nasi okupanci. Jeśli do proklamowania „zgody” będzie potrzebna jakaś kompromisowa formuła, to myślę, że „błąd pilota”, aczkolwiek popełniony „bez swojej wiedzy i zgody”, może być jak znalazł.