Ach, ileż radości dostarcza niekiedy lektura żydowskiej gazety dla Polaków – i to nie tylko najweselszego w całej gazecie działu religijnego, gdzie rzucona przez redakcyjny Judenrat na religijny odcinek frontu ideologicznego pani red. Katarzyna Wiśniewska sztorcuje biskupów, a pan red. Jan Turnau, w charakterze samego religijnego cymesu stręczy mniej wartościowemu narodowi tubylczemu „judeochrześcijaństwo” - w czym zresztą dzielnie sekunduje mu małżeństwo państwa Terlikowskich, próbujące uciułać sobie pierwszy milion na dewocji – ale również lektura publikacji samego pana redaktora Michnika, mianowanego przez jakichś nowojorskich rodaków „Żydem Roku 1990”! Pan redaktor Michnik ostatecznie zdemaskował – Rosjanie powiedzieliby, że „razobłaczył” - złego ruskiego czekistę Putina i rządzące Rosją to całe KGB – że mianowicie „cuchnie strachem przed własnym narodem”. Skoro sam pan redaktor Michnik tak napisał w żydowskiej gazecie dla Polaków, to, ma się rozumieć, nie wypada nam zaprzeczać. Jeśli jednak nawet nie zaprzeczamy, to nic nie stoi na przeszkodzie rozebrać sobie z uwagą, skąd właściwie pan redaktor Michnik może wiedzieć takie rzeczy?

Najprostsze wyjaśnienie jest takie, że to wywąchał. Żeby wywąchać takie rzeczy, trzeba mieć specjalnego nosa. Z tym u pana redaktora nie ma kłopotu; specjalnego nosa to on ma – na co zwrócił uwagę jeszcze za pierwszej komuny Janusz Szpotański w słynnym poemacie „Towarzysz Szmaciak”: „Wszędzie mięsiste węszą nosy, w powietrzu kłębią się donosy...” - i tak dalej. No dobrze, wywąchał – ale właściwie kiedy? Przecież wywąchać takich rzeczy z Warszawy niepodobna. Tego nie potrafi nawet właściciel najbardziej wyspecjalizowanego nosa. Zatem i pan redaktor Michnik musiał wywąchać to wcześniej, kiedy jeszcze odbywał z zimnym ruskim czekistą Putinem bliskie spotkania III stopnia w sławnym Klubie Wałdajskim, gdzie zimny ruski czekista swoich gości karmił i poił.

No dobrze – ale czy na tamtym etapie, kiedy to na łamach żydowskiej gazety dla Polaków, a więc nie bez aprobaty pana redaktora Michnika, sam Główny Cadyk Rzeszy, to znaczy pardon – jakiej tam znowu „Rzeszy”; nie żadnej „Rzeszy”, tylko oczywiście sam Główny Cadyk Rzeczypospolitej - czyli pan Aleksander Smolar pryncypialnie chłostał prezydenta Lecha Kaczyńskiego za „postjagiellońskie mrzonki” - więc czy na tamtym etapie zimny ruski czekista Putin już „cuchnął strachem przed własnym narodem”? Jeśli „cuchnął”, to w porządku, bo wtedy pan redaktor Michnik natychmiast by to wywąchał, zwłaszcza zachodząc zimnego ruskiego czekistę Putina od odpowiedniej strony. Takie sytuacje mogły się w sławnym Klubie Wałdajskim zdarzać, bo o ile goście mogli tam sobie wypić i zakąsić ile dusza zapragnie na koszt zimnego czekisty, to przecież i Putin musiał też coś z tego mieć. Jeśli zatem na tamtym etapie pan redaktor Michnik, oczywiście w momencie kiedy przychodziła jego kolej, zachodził zimnego ruskiego czekistę Putina od odpowiedniej strony, to rzeczywiście coś tam mógł wywąchać.

No dobrze – ale co konkretnie? Pan redaktor powiada, że „strach przed własnym narodem” No dobrze – ale skąd właściwie pan redaktor Michnik może wiedzieć, jak pachnie strach, a zwłaszcza – „strach przed własnym narodem”? A wygląda na to, że wie takie rzeczy, skoro wśród mnóstwa zapachów, jakie zarówno w naszym nieszczęśliwym kraju, jak i w Rosji, unoszą się w powietrzu, natychmiast i bezbłędnie rozpoznał ten charakterystyczny. To przynosi wprawdzie zaszczyt jego powonieniu, ale niestety nie posuwa nas naprzód w udzieleniu odpowiedzi na pytanie, skąd u pana redaktora Michnika taka pewność, że to „strach przed własnym narodem”? Wprawdzie wiemy, że pan redaktor Michnik ma co najmniej tyle samo zalet i przymiotów, co kiedyś Józef Stalin, ale czy wśród nich jest również wiedza aprioryczna w dziedzinie zapachów?

Taka hipoteza byłaby nie tylko z różnych powodów ryzykowna; po pierwsze ze względu na samego pana redaktora Michnika, bo tak się akurat składa, że największą wiedzą aprioryczną mają gatunki biologiczne na najniższym poziomie rozwoju. Zatem stawianie hipotezy o wiedzy apriorycznej, niechby tylko w zakresie zapachów, graniczyłoby ze świętokradztwem. Jakże to – pan redaktor Michnik, autorytet moralny, „Żyd Roku 1990” – i najniższy poziom rozwoju? Nie, nie, wykluczone! Po drugie – nie ma nawet najmniejszych poszlak, które u pana redaktora mogłyby wskazywać na wiedzę aprioryczną nawet w tej dziedzinie. Zatem – skoro nie wiedza aprioryczna, to nabyta. Innej możliwości nie ma. No dobrze – ale nabyta kiedy? Fizjologia i psychologia zgodnie sugerują, że większość umiejętności człowiek nabywa w wieku dziecięcym. Nawiasem mówiąc, podobna sugestia wypływa z ludowego przysłowia, że czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Nie jest żadną tajemnicą, że dzieciństwo pana redaktora Michnika upłynęło w rodzinie stalinowców, w dodatku – pochodzenia żydowskiego. To tam mógł nawąchać się tylu rozmaitych zapachów, że pamięć o nich i umiejętność natychmiastowego i bezbłędnego ich rozpoznawania, pozostała mu na całe życie. Wśród tej mnogości zapachów musiał również występować, a może nawet dominować zapach „strachu przed narodem”, niekoniecznie „własnym”, bo na tamtym etapie żadnego strachu przed „własnym” narodem rodzina państwa Szechterów nie miała powodu odczuwać. Co innego strach przed mniej wartościowym narodem tubylczym, który na tamtym etapie był poddawany szczególnie okrutnej opresji przez przemoc, w której rodzina państwa Szechterów miała swój istotny udział. Mógł on niekiedy się objawiać i to właśnie w postaci nieprzyjemnego zapachu, który najwyraźniej musiał zapaść panu redaktorowi w pamięć. Dlatego dzisiaj z taką pewnością go rozpoznaje. No tak – ale dlaczego dopiero dzisiaj, a nie wtedy, gdy zimnego ruskiego czekistę Putina w sławnym Klubie Wałdajskim obwąchiwał z odpowiedniej strony? A dlatego, że mądrość ówczesnego etapu nakazywała powstrzymywanie się z rozpowszechnianiem takich spostrzeżeń, podczas gdy mądrości etapu obecnego odwrotnie – nakazują takie spostrzeżenia nagłaśniać.