Na pierwszy rzut oka trudno zrozumieć, o co chodzi feministkom w Polsce. Czego tak naprawdę chcą organizując swoje „czarne marsze” i rozkładając parasolki. Ale nie bez powodu coraz większą karierę robi porzekadło, że jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Na ten trop doprowadziła mnie zarówno kariera pani Żorżety Mosbacherowej, którą Stany Zjednoczone zamierzają wysłać do Warszawy w charakterze ambasadoressy, jak i relacja pewnego pracownika przemysłu rozrywkowego na temat kosztów, jakie musiał ponieść w związku z rozstaniem się z żoną. Pani Żorżeta – jak zgodnie informują media – dorobiła się ciężkich milionów dolarów na rozwodach. Wynika z tego, że – po pierwsze – najpierw starannie rozeznała, komu się nadstawić, po drugie – skoro taki jeden z drugim delikwent nie mógł wytrzymać bez zakosztowania słodyczy jej płci – udostępniała mu ją, ale potem – po trzecie - szlamowała go bez ceregieli do ostatniej nitki. Jak bowiem wiadomo, mężczyźni nie mają najmniejszego pojęcia o bezwzględności kobiet i szczyty, na które wspięli się Hitler ze Stalinem, wśród kobiet stanowią zaledwie przeciętną. Mają i one oczywiście pewną słabość, na którą zwrócił uwagę przedwojenny nowelista, którego opowiadanie czytałem w dzieciństwie w przedwojennym tygodniku „Na Szerokim Świecie”, który mój ojciec prenumerował i przechował do czasów powojennych.

Na Wyspach Azorskich jest potężna elektrownia, która zaopatruje całą ziemię w energię elektryczną, bo energia Słońca zaczyna się właśnie wyczerpywać. Właścicielem tej elektrowni jest starszy mężczyzna. Osiągnął już wszystkie możliwe zaszczyty, nie interesuje go też powiększanie majątku i tak już niewyobrażalnie dużego, słowem – czuje się zmęczony życiem i postanawia odejść z tego świata, co nie byłoby może niczym strasznym, gdyby nie okoliczność, że zamierza przy tej okazji zniszczyć również swoją elektrownię. Autorowi nie przyszedł do głowy bolszewicki pomysł zastrzelenia gada i znacjonalizowania elektrowni, więc rozpisuje się, jak do starego pierdziela wędrują błagalne pielgrzymki, żeby zmienił zdanie, jak struchlały świat wznosi modły i tak dalej – ale oczywiście bez skutku. Wyznaczona data końca świata zbliża się nieubłaganie, panika narasta, aż tu nagle... Aż tu nagle, ku niewypowiedzianej uldze znękanej Ludzkości wszystko zostaje odwołane za przyczyną pewnego profesora, który pracował nad zmianą płci. Wtedy to były jeszcze niedostępne powszechnie arkana, dzisiaj wystarczy, że stary komuch Bęgowski pochwali się, że w Bangkoku wyharatał sobie klejnoty i nie tylko wszyscy wierzą mu na słowo bez zbadania, czy to aby na pewno prawda, ale w dodatku wybierają go z tego powodu na prawodawcę i to w dodatku – w Krakowie, a Janusz Palikot całuje go po rękach! Otóż ten profesor uratował świat przed nieuchronną zagładą zmieniając staremu pierdzielowi płeć. Kiedy tylko stał się on kobietą, natychmiast porzucił myśli samobójcze na rzecz zainteresowania aktualną modą paryską. Na tym przykładzie widać, co i dzisiaj tak naprawdę rajcuje kobiety wyzwolone, których miliardy nie mogły się wprost napatrzeć na ślub Kopciuszka Meghan, która, mówiąc nawiasem, też podobno obłowiła się na rozwodach, a przecież największa przygoda dopiero przed nią! Książę Harry jest ponoć wyceniany na co najmniej 40 milionów dolarów, więc cóż wobec polowy takiej sumy znaczy dotychczasowe 4 czy niechby nawet 5 milionów? „Stąd dla żuka jest nauka” by przyjaciół dobierać staranniej, a nie rozkładać nóg przed byle kim, nie sprawdziwszy przedtem zawartości konta, a przynajmniej – portfela. Nie bez powodu wymowni Francuzi, którzy w tych sprawach mają więcej eksperiencji, niż przaśni Sarmaci, powiadają, że najlepszym przyjacielem kobiety są brylanty. Obawiam się, że nasze feministki, wyjące na ulicach, niczym stado wilkołaków, nie mają o tym pojęcia.

Świadczy o tym relacja wspomnianego pracownika przemysłu rozrywkowego. Twierdzi on, że zapłacił żonie za rozwód 1250 tys. złotych. Małżeństwo trwało 7 lat, a więc za każdy rok zapłacił był żonie prawie 180 tys. złotych. Zakładając, że żona pozwalała mu zakosztować słodyczy swojej płci każdej nocy, wypada około 500 złotych za seans. Można oczywiście za to przeżyć – ale powiedzmy sobie szczerze – co to za życie? W tej sytuacji trudno się dziwić polskim feministkom, że są takie rozżalone, zwłaszcza gdy porównają swoją sytuację i swoje perspektywy z panią Żorżetą, a zwłaszcza – z Kopciuszkiem Meghan, która dopiero staje w obliczu zasadniczego wyboru.