„Przeklnę cię – i twoje wiarołomstwo, przeklnę cię – i twoje z nią potomstwo, przeklnę cię...” – śpiewała w Kabarecie Starszych Panów Barbara Kraftówna. Jest już pierwsza ofiara szczytu Unii Europejskiej w Brukseli w osobie posła Pawła Zalewskiego, wiceprezesa PiS i przewodniczącego sejmowej komisji Spraw Zagranicznych.

Właśnie został zawieszony w prawach członka, a o jego dalszych losach zadecyduje partyjny sąd dyscyplinarny, dysponujący wachlarzem kar od nagany aż do wykluczenia. Kara pewnie będzie surowa, skoro pan prezydent, nie czekając na werdykt, już oznajmił, że swoją znajomość z posłem Zalewskim „zakończył”. Znaczy – „przeklnę cię!”.

A wszystko dlatego, że poseł Zalewski nie tylko zadawał pani minister Annie Fotydze pytania, które okazały się i kłopotliwe i sprzeczne z racją stanu, ale jeszcze w rozmowie z Radiem Tok–FM potwierdził, że nie mógł uzyskać od pani minister Fotygi informacji, co właściwie na szczycie ustalił ze swymi rozmówcami pan prezydent i co podpisał. Teraz nikt już żadnych pytań pani minister nie stawia nie tylko dlatego, że wyjechała na urlop, ale i dlatego, że wszyscy przypomnieli sobie, iż ciekawość, to pierwszy stopień do piekła.

Tacy Rosjanie wiedzą to od dawna, o czym świadczy przysłowie: „kto nie wie, ten śpi w poduchach, a kto wie – tego wiodą w łańcuchach”, więc po cóż cokolwiek wiedzieć, zwłaszcza w tak delikatnych sprawach, jak międzynarodowe zobowiązania Polski, kiedy i bez tego można wypić i zakąsić w dobrym towarzystwie? Więc może nie będzie kolejnych ofiar szczytu UE w Brukseli. Może męczeństwo posła Pawła Zalewskiego wystarczy?

Może wystarczy, tym bardziej, że niezależnie od tego, swoją martyrologię będzie musiała przejść pani minister Fotyga, ale dopiero po wakacjach. Platforma Obywatelska złożyła wobec niej wniosek o wotum nieufności. Będzie on rozpatrywany dopiero po parlamentarnych wakacjach, kiedy i pani minister wzmocni się po urlopie.

Żadnych szans powodzenia, ma się rozumieć, nie ma, ale na pewno stworzy okazję do wytarzania pani Anny w smole i pierzu. Już tam mściwy Donald Tusk takiej okazji nie przepuści, bo i teraz wyżywa się w walce z PiS–em na telewizyjne spoty.

Obydwie strony zarzucają sobie nawzajem lekceważenie wyborców i łamanie obietnic, co może być nawet prawdą i mimowolnie przyczyniać się do wytwarzania poczucia wspólnoty losów. Z drugiej bowiem strony i PiS i Platforma wystąpiły z projektami ustaw, które mają położyć kres obecności w parlamencie „przestępców”. Wprawdzie każda z partii inaczej „przestępców definiuje”, ale wiadomo, że chodzi o Samoobronę.

Przemawiający w jej imieniu poseł próbował konfundować projektodawców przykładami Nelsona Mandeli i Martina Lutera Kinga, którzy też siedzieli w więzieniach, skazani na kary znacznie dłuższe, niż, dajmy na to, wicepremier Lepper, posłanka Danuta Hojarska, czy wpływowy mąż stanu, bohater seksafery Stanisław Łyżwiński, ale na nikim nie robiło to wrażenia, bo „kiedy Padyszachowi wiozą zboże, kapitan nie troszczy się, jakie wygody mają myszy na statku”.

Jak się takie inicjatywy mają do podpisanego niedawno aneksu do umowy koalicyjnej? Ano tak, że na tym świecie nic nie jest wieczne i po upływie kadencji będą nowe wybory, a wtedy – rebus sic stantibus!

Ta starożytna klauzula doznaje coraz większej aktualności w związku z przedłużającym się protestem pielęgniarek i lekarzy. Właśnie w takiej kolejności, bo z lekarzami premier Kaczyński może by się jakoś uporał, ale pielęgniarki jazgoczące monetami w plastikowych butelkach, gwizdkami, syrenami i bębnami w miasteczku namiotowym naprzeciw Kancelarii Premiera najwyraźniej zaczynają działać mu na nerwy.

Rokowania przeniesione zostały do Centrum Dialogu Społecznego, z łoża boleści zwlókł się na nie minister Zbigniew Religa, który po rozmowie z prezydentem patronującym z dala „społecznemu dialogowi”, zmienił formułę rządowego stanowiska.

Już nie obowiązuje teza, że „ w budżecie nie ma pieniędzy”, tylko – że na porozumienie w sprawie podwyżek płac z nadwyżki przydzielonej Narodowemu Funduszowi Zdrowia mają zgodzić się wszystkie związki zawodowe i że sprzed Kancelarii ma zniknąć namiotowe miasteczko. Ano, skoro pieniądze już się znalazły, to reszta pewnie pójdzie jak z płatka – oczywiście do następnego razu, bo tylko patrzeć, jak na jesieni skrzykną się nauczyciele, a potem – niechby nawet policjanci, którzy też chcieliby sobie trochę godniej pożyć.

Kazimierz Chłędowski w swoich pamiętnikach wspomina niejakiego Marchwickiego, kibicującego Badenim, z których jeden był nawet prezydentem ministrów, czyli premierem C.K. Monarchii. – „Ach ci Badeniowie; gdyby tak inne żony mieli!”.

Kto wie, czy po latach jakiś pamiętnikarz nie dojdzie do wniosku, że premiera Kaczyńskiego zgubił jego własny brat, który najwyraźniej coraz częściej zapomina o własnych słowach z wieczora wyborczego, że w tym tandemie od myślenia jest raczej Jarosław?