Kto by pomyślał, że 21 listopada będziemy obchodzili Międzynarodowy Dzień Życzliwości? Dało się to odczuć zwłaszcza w Sejmie, to znaczy – pardon – w Parlamencie, gdzie tego dnia parlamentarzyści prześcigali się w życzliwości. Nie zawsze to się im udawało, bo trudno tak od razu się przestawić, ale wypada docenić nawet usiłowania nieudolne, by przynajmniej „pięknie się różnić”. To zresztą nie jest takie specjalnie trudne, bo w trakcie dyskusji nad podsumowaniem pierwszego roku działalności rządu premiera Tuska, prezes Jarosław Kaczyński zwrócił uwagę, że klub PiS jest opozycją konstruktywną, na dowód czego w co najmniej 80 procentach przypadków głosował tak samo, jak Platforma Obywatelska. Trudno o bardziej wymowny dowód, że różnice między Platformą Obywatelską a PiS są znacznie mniejsze, niż myślimy na podstawie wypowiedzi takiego na przykład wicemarszałka Stefana Niesiołowskiego, człowieka o zszarpanych nerwach, który najwyraźniej do dzisiejszego dnia nie może zapomnieć urazy, iż PiS nie przyjął go na swoje listy wyborcze.

Nawiasem mówiąc, ten przykład poucza nas, że zwłaszcza wobec osób o zszarpanych nerwach, albo o jakichś innych słabych punktach, nigdy za dużo życzliwości. Oto przykład. Kiedy jeszcze byłem naczelnym redaktorem „Najwyższego Czasu”, nie było dnia, żeby nie pojawił się, jeśli nie wynalazca perpetuum mobile, to autor pionierskiego projektu zbawienia świata. Wprawdzie starałem się nigdy im nie sprzeciwiać, ale być może nie zawsze poświęcałem tym wynalazkom tyle życzliwości, ile autorzy się spodziewali. W jednym przypadku skutki okazały się niezwykle trwałe. Oto pewien lekarz ze Śląska – autor projektu zbawienia świata - poczuł się zlekceważony i wskutek tego powziął do mnie śmiertelną urazę. Miało to co prawda również dobre następstwa, bo został moim najwytrwalszym czytelnikiem i komentatorem, wprawdzie niezbyt życzliwym, ale na tym świecie pełnym złości trudno wymagać zbyt wiele. Czasami zastanawiam się, czy w ogóle przyjmuje on jeszcze pacjentów, bo z aktywności internetowej można by sądzić, że siedzi przed komputerem od świtu do nocy. Inna sprawa, że zaufanie radom takiego konsyliarza musi łączyć się ze straszliwym ryzykiem, chociaż oczywiście tylko dla pacjenta, bo już starożytni zauważyli, że najszczęśliwszymi ludźmi są właśnie lekarze; ich sukcesy opromienia słońce, a porażki – skrywa ziemia.

Otóż w wigilię Międzynarodowego Dnia Życzliwości okazało się, że z archiwum lubelskiego IPN zniknęła dokumentacja tajnego współpracownika SB o pseudonimie „Filozof”. Podobno stało się to w ubiegłym roku i nie można wykluczyć, że właśnie w Międzynarodowy Dzień Życzliwości. To by nawet pasowało, bo biorąc pod uwagę obowiązujące w IPN procedury związane z udostępnianiem dokumentów, zwłaszcza dokumentów tajnych, usunięcie ich z lubelskiego archiwum wymagało z pewnością wielkiej życzliwości wobec zainteresowanego. Tak czy owak, dzięki temu poświęceniu anonimowego życzliwca, JE abp Józef Życiński mógł w toku swoich filozoficznych docieków dopracować się nowego, niezwykle oryginalnego kryterium prawdy – że mianowicie, za prawdę można uznać tylko to, co jest potwierdzone dokumentami i to nie żadnymi tam mikrofilmami, kserokopiami, czy innymi „świstkami”, tylko samymi oryginałami. Od razu widać, jak błogosławione skutki przynosi odrobina życzliwości; nie tylko koi zszarpane nerwy, dostarczając błogiego poczucia bezpieczeństwa, nie tylko utwierdza w posadach autorytety moralne, ale dodatkowo wzbogaca filozofię o nowe sofizmata, z których Ekscelencja słynie w całej Europie, a w każdym razie – w Archidiecezji Lubelskiej.

Nie można tez wykluczyć, że w jakimś związku z Międzynarodowym Dniem Życzliwości pozostaje dokonane przez niezależną prokuraturę nadzorowaną przez ministra Ćwiąkalskiego odkrycie aż pięciu możliwych źródeł przecieków w tak zwanej aferze gruntowej, którą zajmuje się sejmowa komisja śledcza pod przewodnictwem posła Andrzeja Czumy – obecnie z Platformy Obywatelskiej. Czego jak czego, ale życzliwości odmówić mu niepodobna, co było widoczne zwłaszcza podczas przesłuchania byłego faworyta Lecha Kaczyńskiego, Janusza Kaczmarka. Gdybym nie był całkowicie pewien, że to nieprawda, mógłbym sobie pomyśleć, że Janusz Kaczmarek przed przesłuchaniem odbył serię prób dialogowych, podobnych do tych, jakim swoich rozmówców poddawała kiedyś telewizyjna gwiazda z epoki Władysława Gomułki Irena Dziedzic. W rezultacie jej rozmówcy na każde pytanie odpowiadali płynnie, wyczerpująco i zupełnie swobodnie – tak samo, jak Janusz Kaczmarek. A zresztą, gdyby nawet tak było, to cóż w tym złego? W końcu te wszystkie komisje śledcze, to tylko taki spektakl, mający tubylczej ludności pokazać, że „praca posła ciężka szczera” i tak dalej, więc im sprawniej toczy się przedstawienie, tym lepiej. Skoro zatem razwiedka postanowiła wetknąć nadzorowanej przez ministra Ćwiąkalskiego prokuraturze nos aż w pięć niezależnych tropów wiodących do przecieku, to też nie można wykluczyć, że zrobiła to z życzliwości. Nie wobec Janusza Kaczmarka, co to, to nie, uchowaj Boże, przecież on nic wspólnego z razwiedką nie ma, ani też ona nie ma przecież żadnych powodów, by akurat jemu okazywać życzliwość. Tu może chodzić o życzliwość wobec niezależnej prokuratury. Już opracowuje ona „plany śledztwa” – i słusznie, bo w tej sytuacji pewnie potrwa ono co najmniej pięciokrotnie dłużej, niż śledztwo w sprawie zabójstwa generała Papały, zatem nie tylko aktualni prokuratorzy mogą zaplanować je sobie aż do emerytury, ale jeszcze przekazać w spadku dzieciom, jak tylko skończą studia i odbędą aplikację. Czyż nie jest to dowód życzliwości i dbałości o prokuratorskie dynastie, których początki giną w mrokach historii, gdzieś hen, jeszcze za Józefa Stalina?

Tak się złożyło, że akurat w Międzynarodowym Dniu Życzliwości wyleciałem do Londynu na zaplanowane wcześniej publiczne spotkanie. I co mówi Londyn? Akurat kilka dni przedtem jedna z tamtejszych gazet barwnie opisała ulubione rozrywki Polaków. Okazuje się że ponad wszystko lubimy podpalać synagogi i to z Żydami w środku. Jak tylko sobie podochocimy, to zaraz spędzamy Żydów do synagogi, po czym ją podpalamy, a wokół pogorzeliska tańczymy potem Mazura. To zasadnicza zmiana obyczajów, bo w okresie międzywojennym ulubioną rozrywką Polaków, zwłaszcza należących do sfer posiadających, było obcinanie uszu służącym. Tak w każdym razie, na podstawie rozmów z Anglikami, twierdziła Maria Kuncewiczowa, ubolewając, że służący w Polsce mają jedynie po parze uszu. Z tego zapewne powodu ten zwyczaj nie mógł przybrać charakteru masowego, w związku z czym nie było wyjścia, jak przerzucić się na synagogi. To mówi Londyn, to mówi Europa. Nie ma co udawać, że tego nie słyszymy; czyż możemy nie wyjść naprzeciw tym oczekiwaniom?